Το ταξίδι Αθήνα-Θεσσαλονίκη πάντα για μένα εμπεριείχε τη μεγάλη μαγεία της αντίθεσης μεταξύ ελληνικού βορά και νότου. Το τοπίο αλλάζει ανά διαστήματα αφού ο εθνικός μας δρόμος διασχίζει βουνά, περνάει δίπλα από παραλίες, μέσα από κάμπους.

Αυτή τη φορά ήταν τελείως διαφορετικό το συναίσθημα στο τέλος της διαδρομής. Η μαγεία αντικαταστάθηκε από ανασφάλεια, το μέτρο της κατάθλιψης χάθηκε. Η εθνική μας οδός έγινε ο καθρέπτης μιας πατρίδας που σβήνει. Οι παράδρομοι έχουν γεμίσει από νεκρά εργοστάσια, χορταριασμένα εργοτάξια και βαριά λουκέτα. Με ποιον τρόπο να μην τρέξει το μυαλό σε όλους εκείνους που εργάζονταν σε εκείνα τα άδεια πια κουφάρια και τις οικογένειές τους. Ο δρόμος πια είναι κενός από εκείνα τα μεγάλα φορτηγά που μετέφεραν το Α.Ε.Π. της χώρας... Τα περισσότερα «φοράνε» βουλγάρικες και τουρκικές πινακίδες κυκλοφορίας ή μεταφέρουν τα γνωστά container με το λογότυπο της COSCO.

Έξι χρόνια ύφεσης κοντεύουν και το περίπου ένα τρίτο της εγχώριας παραγωγής δεν υπάρχει πλέον για να στηρίζει την εθνική οικονομία. Μπορεί κάποιος να πει ότι όλο αυτό ήταν απόρροια ενός άρρωστου σχεδίου κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας, το οποίο με την κατάρρευσή του αποκάλυψε το πραγματικό πρόβλημα της χώρας. Η ουσία σήμερα όμως βρίσκεται στο τι μπορεί να αλλάξει και πιστεύω με τα σημερινά δεδομένα ότι μπορούν πολλά. Όμως όχι σίγουρα με την σημερινή λογιστική προσέγγιση (τόσα μου λείπουν-τόσα κόβω). Αν δεν καταστρώσουμε εμείς οι ίδιοι, οι Έλληνες, ένα σχέδιο στέρεο, μόνιμο, λογικό και οριστικό για τον τρόπο που θα πορευτούμε στο μέλλον, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ζήσουμε αυτό που τότε φοβηθήκαμε και υπογράψαμε το Μνημόνιο.

Πριν και πάνω από όλα όμως, πρέπει από τα κάτω να αναδυθεί ένας ηγέτης ο οποίος θα είναι εκτός εγχώριας διαπλοκής, διαυγής, ρεαλιστής και επίμονος όπως τότε ο Ελευθέριος Βενιζέλος που αντιστάθηκε στον αντιλαϊκισμό, πήγε κόντρα σε μια γεμάτη Πλατεία Συντάγματος που ζητούσε «Συντακτική», επέμεινε στην «Αναθεωρητική» και νίκησε για λογαριασμό της πατρίδας.

 

Μια Ανατολικογερμανίδα, φανατική κομμουνίστρια, παθαίνει έμφραγμα. Όταν ξυπνάει, το καθεστώς έχει πια καταρρεύσει και οι δυο Γερμανίες έχουν ήδη ενωθεί. Οι συγγενείς της, προκειμένου να αποφύγουν μια νέα δοκιμασία της υγείας της, δημιουργούν ένα επίπλαστο περιβάλλον στο δωμάτιο νοσηλείας ,προκειμένου να της αποκρύπτουν όλες τις τρομερές αλλαγές που έχουν επέλθει μαζί με την κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου αλλά και του Ανατολικού Μπλοκ γενικότερα. Η παραπάνω ταινία θα μπορούσε κάποιος να πει ότι μοιάζει με την πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας , στο πρώτο διάστημα της κρίσης,

Τότε που πολλοί απλώς υπέθεταν τι θα ζητήσει το Δ.Ν.Τ. από τους Έλληνες και μετά, αφότου υπεγράφη το Μνημόνιο, όταν έλεγαν ότι η ζωή μας θα αλλάξει κατά πολύ. Κάποιοι άλλοι (μάλλον οι περισσότεροι) είτε δεν πίστευαν ότι αυτό θα συμβεί, είτε αρνούνταν να το συνειδητοποιήσουν και, δημιουργώντας άμυνες μέσα τους, συνέχισαν να ζουν τον «μύθο» τους. Όμως, στην πραγματικότητα η κρίση δεν ήρθε για όλους. Το πολιτικό σύστημα δεν την άφησε να αγγίξει μερικές κατηγορίες πολιτών. Φρόντισε να ισοπεδώσει τους πολλούς και να λάβει υπό την σκέπη του  τον εαυτό του και κάποιους «φίλους».  Αυτή ήταν η γεύση της πενταετίας 2008-2013. Και κάπως έτσι μεγάλωνε το κενό μεταξύ λαού και εξουσίας . Τόσο, ώστε αυτοί που κάποτε στα καφενεία έβριζαν ως διεφθαρμένους, ως μη χρήσιμους τους αιρετούς εκπροσώπους τους, σήμερα πολύ αδιάφορα και απομακρυσμένα τους λένε απλώς «πολιτικούς». Ίσως θα πει κανείς ότι είναι θετική εξέλιξη το να μην σε βρίζουν. Ναι, αλλά τότε που έβριζε ο λαός, μέσα του πίστευε είτε ότι υπάρχουν πολιτικοί που απλά δεν έκαναν το σωστό, είτε ότι η πολιτική έχει ακόμα κάτι να του προσφέρει. Σήμερα τη βάζει στο περιθώριο. Την ξεχνάει, αδιαφορεί, γίνεται απολίτικος. Στα αυτιά του ηχούν σειρήνες «ακραίες», λαϊκίστικες και εύπεπτες, επικίνδυνες ταυτόχρονα για το ίδιο το πολίτευμα. Αυτή η ποιοτική διαφοροποίηση δεν έχει τέλος. Άλλοτε, ακόμα και οι ίδιοι οι εκλεγμένοι, μεταξύ τους, όταν αναφέρονταν σε άλλους του ίδιου χώρου χρησιμοποιούσαν π.χ. το ουσιαστικό «σύντροφος» μπροστά από το επώνυμο. Στις μέρες μας το έχουν αντικαταστήσει με τη λέξη «συνάδελφος». Σαν να πρόκειται για επαγγελματίες που έχουν αναλάβει τη διεκπεραίωση ενός συμβατικού έργου χωρίς ιδεολογική ταυτότητα και προσανατολισμό. Λένε αντίο, αγγλιστί ...goodbye, σε αρχές και αξίες και το ερώτημα που προκύπτει είναι: τους ενδιαφέρει το λαϊκό αντίο ή έχουν αποφασίσει με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν;

Από τα σπουδαιότερα πράγματα στην πολιτική είναι η καταγραφή. Να σε καταγράψει ο άλλος ως μέγεθος και αξία ακόμα και αν αυτά τα δυο είναι αμφιλεγόμενα. Αρκεί να μην περνάς απαρατήρητος, διαγράφοντας μια αέναη τροχιά γύρω από τους άλλους που πρωταγωνιστούν, ως δορυφόρος τους. Άλλο σημαντικό είναι η πρόβλεψη. Φτάνει να προβλέψεις κάτι μια φορά και μετά θα θεωρείσαι ο άνθρωπος που μπορεί να δει από μακριά την πορεία και εξέλιξη των γεγονότων, να είσαι αυτός που βλέπει πολύ μακριά ή ακόμα καλύτερα αυτός που ξέρει τα πολλά...

Η πρόβλεψη και η καταγραφή, λοιπόν, είναι το ζητούμενο της εποχής. Γι’ αυτό παλεύουν και στις ημέρες μας, πολύ βιαστικά μερικοί εξ αυτών. Αμέσως μετά τον ανασχηματισμό επιδίδονται σε κούρσα δηλώσεων για το μέλλον της παρατάξεώς τους, για τις πιθανές συμμαχίες που αυτή θα μπορούσε να διαμορφώσει στο μέλλον (ακόμα και με σχηματισμούς των οποίων η διαδρομή και το ποιόν δεν συνάδει με της δικής τους). Άλλοι προσπαθούν να περιχαρακώσουν (ίσως και να διασώσουν) την ιδεολογική εικόνα τους, βάζοντας όμως σε κίνδυνο τη συνοχή της εύθραυστης κυβερνητικής πλειοψηφίας. Κάποιες φορές εκστομίζονται πράγματα τα οποία μόνο στη σφαίρα του ασυνείδητου μπορούν στο σήμερα να καταγραφούν, αλλά στο μέλλον ίσως να μπορέσουμε με τη λογική να αναλύσουμε.

Απογοητευμένοι του ανασχηματισμού, δυσαρεστημένοι της παράταξης ή μη χρήσιμα πρόσωπα τα οποία κάνουν από νωρίς ασφαλείς προβλέψεις δημοσιονομικής αποτυχίας (άρα και πρόωρων εκλογών); Είναι σαν να κλέβεις παγκάρι εκκλησίας όταν σπεύδεις να πεις ότι το Μνημόνιο δεν βγαίνει. Άλλωστε το ίδιο ξέρουν μέσα τους και οι δανειστές μας όταν μας ζητούν να κάνουμε πράγματα τα οποία πρακτικά δεν μπορούν να γίνουν, απλά και μόνο για να καταγραφεί το "θέλω" τους. Το θέμα που προκύπτει στην περίπτωση αυτή είναι το γιατί το κάνουν...

Επειδή είναι της μόδας θα κάνω κι εγώ μια άχρηστη πρόβλεψη, λέγοντας ότι τα 3Α δεν θα φέρουν ποτέ το ΑΑΑ. Όσο μας σπρώχνουν στην πείνα, όσο και αν μας επιβάλλουν δίαιτα οσπρίου (3Α) τις πολυπόθητες θετικές αξιολογήσεις από τις αγορές (ΑΑΑ) δεν πρόκειται να τις απολαύσουμε. Παρακαλώ να καταγραφεί...

 

Η κυβερνητική τρικυμία πέρασε και το νέο σχήμα πρέπει να βάλει τα δυνατά του τη στιγμή που τα καλά αποτελέσματα είναι πιο αναγκαία από ποτέ για τη χώρα. Η κρίση που προκάλεσε τον ανασχηματισμό, εμφάνισε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, το τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον, όχι μόνο σε πολυκομματικά σχήματα αλλά ακόμα και σε κυβέρνηση μονής προέλευσης.

Η σημερινή αντιπολίτευση ήδη έπρεπε από χθες να σκέφτεται το μέλλον της σε δυο κατευθύνσεις. Η μια αφορά το παρελθόν και την πρόσφατη άτυχη αριστερή συγκατοίκηση με τους άλλους δυο εταίρους οι οποίοι από καιρό έχουν αποδεχτεί τον ρόλο του «κακού». Είναι αναγκαστική κατάσταση η ύπαρξη ενός κοινωνικά ευαίσθητου πολιτικού χώρου στην διαχειριστική ευθύνη, να την φέρνει αυτομάτως σε αντίθεση με τον ίδιο του τον εαυτό. Καλείται να έρθει σε αντίθεση με όσα διαχρονικά υποστηρίζει, όχι μόνο ως προεκλογική δέσμευση αλλά και ως ιδεολογική πλατφόρμα, να διαφοροποιήσει δηλαδή με βίαιο τρόπο τον γενετικό κώδικα με τον οποίο προϋπήρξε, έδρασε και εν τέλει υποστηρίχθηκε από μέρος του εκλογικού σώματος το οποίο τον έστειλε σε αυτή την θέση.

Η δεύτερη -που αφορά το μέλλον- κατεύθυνση σκέψης πρέπει να είναι ότι ο πολιτικός φορέας που προαλείφεται ως επόμενη πλειοψηφική οντότητα, οφείλει να σκεφτεί το πως μπορεί να διαχειριστεί την αφόρητη πίεση που θα νιώσει στην πρώτη (μετά την εκλογή του) έλευση των στελεχών της τρόικας. Πρέπει να καταστρώσει και αν είναι δυνατόν να προκαθορίσει ένα πειστικό και ρεαλιστικό σχέδιο για τις κινήσεις, τις δράσεις που θα κληθεί να αναλάβει όντας υπό πίεση. Να προσομοιώσει τη στιγμή που θα αρνηθεί τις επιταγές των δανειστών και θα πρέπει αυτομάτως να ενεργοποιήσει ένα plan B, το οποίο θα είναι ικανό και να αποκρούσει την υποχρέωση λήψης νέων επώδυνων αποφάσεων και να μην οδηγήσει το ελληνικό κράτος σε ραγδαία καταστροφικά αποτελέσματα.

Και όλο αυτό το σκεπτικό να πρέπει να έχει εξηγηθεί πειστικά και κατανοητά στο εκλογικό σώμα προπαντός πριν προσέλθει στην κάλπη. Εάν δεν συμβεί όλο αυτό μαζί, τότε (με ποδοσφαιρικούς όρους) δεν θα υπάρξει παράταση αλλά διαδικασία πέναλτι σε μορφή εκ νέου κάλπης ή ξαφνικός θάνατος εν είδει εθνικής καταστροφής πλέον.

Έρχεται να καλυφθεί από αριστερά το κενό -ελληνικής πατέντας- σοσιαλισμού με όρους επαναστατικής γυμναστικής ... και αυτό το γνωρίζουν οι εκτός συνόρων φίλοι μας. Αλλά οι κάλπες μπορεί να μην είναι τόσο μακριά όσο θέλουμε να σκεπτόμαστε, οπότε πρέπει να κοιτάξουμε μέσα μας γρήγορα και να αποφασίσουμε στα σίγουρα αν αντέχουμε τον εξωαστικό πολιτικό περίπατο.

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Σε απλά ελληνικά, ο λαός έτρεξε όσο μπορούσε γρηγορότερα προς την αλλαγή αλλά αυτοί που όφειλαν, ξέχασαν ότι η κρίση εκτός από Μνημόνια σημαίνει και αναγκαίες εσωτερικές αλλαγές τρόπου λειτουργίας. Μια από τις αλλαγές τις οποίες η κοινωνία ανέμενε αλλά δεν ήρθε, είναι η ίση αντιμετώπιση μεταξύ ίσων... και ερωτώ: Είναι υπόχρεο κάθε «μαγαζί» να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του με Υπηρεσίες, Ταμεία, Εφορία; Κάθε Ανώνυμη Εταιρεία αν χρωστάει εισφορές, δόσεις από τυχόν διακανονισμούς πρέπει να αντιμετωπίζεται από το Κράτος όπως προβλέπεται από τους ισχύοντες νόμους και με τον ίδιο τρόπο όπως με κάθε άλλο νομικό πρόσωπο; Αν όλα τα παραπάνω ισχύουν δεν πρέπει να επιβραβεύεται ο νοικοκύρης και να τιμωρείται ο παραβάτης;

Υπάρχει μια επιχειρηματική ελίτ στην πατρίδα μας για την οποία κάθε λέξη από τις παραπάνω, δεν ισχύει. Είναι πάγια κατάσταση στον ελληνικό επαγγελματικό αθλητισμό και προπαντός στο ποδόσφαιρο, οι διοικήσεις να δημιουργούν τεράστια ανοίγματα, να παραβιάζουν κάθε έννοια χρηστής οικονομικής διαχείρισης, να χρησιμοποιούν την υφιστάμενη νομοθεσία για να μπορούν να κουρεύουν ή να απαλείφουν τα οφειλόμενα. Και παρά τις συνεχείς απαράδεκτες επιχειρηματικές συμπεριφορές, να τους επιτρέπεται η συμμετοχή στις επαγγελματικές κατηγορίες, να μην προσωποποιούνται τα χρέη και τελικά να εξαφανίζονται.

Είναι προφανές ότι η δύναμη των παραγόντων του αθλητισμού εκπορεύεται από το πλήθος των φιλάθλων-πελατών τους και χρησιμοποιείται ως ασπίδα προστασίας ενάντια στο έννομο καθεστώς. Οι περιπτώσεις που κάποιος, τέτοιου είδους, οφειλέτης αποπλήρωσε με διακανονισμό το σύνολο των χρημάτων που του καταλογίσθηκαν είναι ελάχιστες και ολοκληρώθηκαν πριν πολλά χρόνια. Από τότε οι αθλητικές Ανώνυμες Εταιρείες λειτουργούν ως μια επιχειρηματική ελίτ, πάνω και πέρα από νομοθεσία. Υπάρχουν και περιπτώσεις που φτάνοντας σε πλήρες αδιέξοδο πολλές από αυτές επιλέγουν αλλαγή επωνυμίας, αλλαγή Φορολογικού Μητρώου, ή υποβιβασμό στις κατώτερες κατηγορίες ώστε να αποφύγουν πλήρως τα χρέη τους, φορτώνοντάς τα -όμως- στην πλάτη του έλληνα φορολογουμένου.

Η πολιτεία και οι αιρετοί εκπρόσωποί της βρίσκονται πάντα, φανερά και παρασκηνιακά στο πλευρό κάθε είδους μεγαλοπαράγοντα, κάνοντας άγρα πελατών για τις επόμενες κάλπες. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η χρηματοδότηση από δημόσιο φορέα, νέου σύγχρονου γηπέδου ποδοσφαιρικής Εταιρείας που απέφυγε με μονοκοντυλιά 180 εκατ. ευρώ, με κεφάλαια από τα αποθεματικά του. Δηλαδή η απευθείας χρηματοδότηση μιας ιδιωτικής επένδυσης, η οποία δεν έχει να προσφέρει το παραμικρό σε κάποιο κοινωνικό αγαθό. Είκοσι εκατομμύρια ευρώ, χρήματα του σκληρά φορολογούμενου, δεν είναι πλέον περιουσιακό στοιχείο των Ελλήνων, δεν δρομολογούνται για την δημιουργία κάποιου σχολείου, Νοσοκομείου , ορφανοτροφείου, γηροκομείου. Δεν χρηματοδοτείται, έστω, μια κατασκευή που θα προάγει τον μαζικό αθλητισμό-πολιτισμό. Περνούν ως πριμ, με πραξικοπηματικό τρόπο, στα χέρια κάποιου επιχειρηματία στου οποίου την κατοχή θα είναι ένα ολόκληρο γήπεδο. Και αν ισχυριστεί κάποιος ότι η κατασκευή του θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας, ας σκεφτούμε μόνο πόσες θέσεις εργασίας και πόση ελάφρυνση στο σύνολο των πολιτών θα έδινε π.χ. ένα νέο Νοσοκομείο, τη στιγμή που το Μνημόνιο κλείνει ήδη υπάρχοντα.

Πόσοι και ποιοι είναι οι πολιτικοί που από θέση ευθύνης Υπουργού σε θέματα Αθλητισμού πολέμησαν την υπόγεια σύνδεση συμφερόντων, πόσοι αντιστάθηκαν στην ευαρέσκεια των εκατομμυρίων οπαδών και όσοι το έκαναν πως απομακρύνθηκαν από τη θέση τους; Γνωρίζει, εκτιμά ή θυμάται κανείς μας ή όλοι μας θυμόμαστε αυτόν που έσβησε το χρέος της αγαπημένης μας ομάδας; Αν όλοι είμαστε λωτοφάγοι τότε να μην παραπονεθεί ξανά κανένας για την μοίρα του.

Πέρα από το θέμα της Ε.Ρ.Τ., πέρα από τις πρακτικές που ακολουθούνται από τους Έλληνες κυβερνήτες και τα αδιέξοδα τους, χαρτογραφείται το κενό ωριμότητας  κοινής γνώμης αυτά τα εικοσιτετράωρα.

Η απόφαση για την διακοπή λειτουργίας της δημόσιας τηλεόρασης προκάλεσε σε όλους μια περίεργη αμηχανία, για την κατεύθυνση αλλά και τον τρόπο που πορευόμαστε ως δημοκρατία και ως κοινωνία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε αυτή την περίπτωση χάθηκε και η αίσθηση του προσανατολισμού και του μέτρου.

Αυτό που κάθε -τέτοια- φορά μου κάνει εντύπωση είναι η γονιδιακή κυβίστηση, ή αλλιώς κωλοτούμπα. Αυτοί που παραπονιόντουσαν για το ότι στο λογαριασμό του ηλεκτρικού είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν την Ε.Ρ.Τ., μια ραδιοτηλεοπτική επιλογή την οποία δεν ασκούν ποτέ, τώρα διαδηλώνουν με κάθε μέσο ότι έκλεισε το κανάλι που πάντα έβλεπαν. Αυτοί που τώρα λυπούνται τους τόσους εργαζόμενους που θα μείνουν στο δρόμο, μέχρι και χθες τους έβριζαν ως χαραμοφάϊδες και κομματόσκυλα. Αυτοί που τώρα ρίχνουν δεξαμενές δακρύων για τη φίμωση της ελευθερίας του λόγου, που μιλούν για πραξικόπημα εναντίον του Τύπου, μέχρι χθες κατηγορούσαν την Ε.Ρ.Τ. ως προπαγανδιστικό όργανο της εκάστοτε Κυβέρνησης.

Τη διττή αυτή συμπεριφορά την γνωρίζουν τέλεια οι έχοντες την ευθύνη της Εξουσίας στη χώρα, όμως και σε αυτήν ποντάρουν όλα τα «λεφτά» τους. Ξέρουν όχι μόνο να διαιρούν τον λαό ως σύνολο, αλλά και να διχάζουν μέσα του κάθε άτομο ξεχωριστά. Κι εκεί, πάνω στην κοινωνική και ατομική διάσπαση εισχωρεί το προνόμιό τους να κάνουν το παιχνίδι τους όσο γίνεται περισσότερο ανενόχλητοι.

 

Δεν υπάρχει τίποτα στην πατρίδα μας που να λέγεται ή να γράφεται και να σημαίνει για όλους το ίδιο πράγμα. Σαν να είναι η ζωή μας γραμμένη σε ένα Εθνικό Ευαγγέλιο στο οποίο όπως και το Ιερό, ερμηνεύεται από τον καθένα κατά το δοκούν. Σκέφτομαι, τελευταία, ότι το πιο εθνικό από τα εθνικά μας σπορ είναι η παρεξήγηση.

Ας μην πάμε πολύ πίσω, ας εστιάσουμε τα χρόνια μετά το Μillennium. Τότε το σλόγκαν έλεγε «ισχυρή Ελλάδα» κι εμείς νομίσαμε ότι παίζουμε στην Α’ κατηγορία της Ευρώπης, ενώ στην πραγματικότητα απλά επιτηρούσαμε για χάρη άλλων τα Βαλκάνια. Μετά ήρθε το σλόγκαν της Μεταρρύθμισης το οποίο θεωρήθηκε ότι είναι η αρχή της ανανέωσης των κρατικών δομών, ενώ στην πραγματικότητα ήταν αλλαγή κομματικών (εκ)προσώπων στις καίριες θέσεις εξουσίας. Μετά ήρθε η ώρα της λυπητερής, συγνώμη, του Δ.Ν.Τ. ήθελα να πω... Εκεί νομίσαμε ότι δεν γινόταν άλλο και θα πήγαινε κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, αλλά στην πραγματικότητα πάρα πολλοί από τους κατεργάρηδες του πάγκου μπήκαν στο παιχνίδι.

Εκεί ανάμεσα στα τελειώματα των (α) και (β) περιόδων, υπήρξαν έξτρα παρεξηγήσεις. Πιστέψαμε ότι με ζεμπεκιές και κουμπαριές θα τακτοποιούσαμε τα εθνικά μας συμφέροντα, ή ότι το ξύπνημα της «λευκής αρκούδας» ήταν η ευκαιρία μας να προσκολλήσουμε σε ένα νέο κύκλο επιρροής, μακριά από τον κακό «cowboy». Ότι το ομόθρησκο ξανθό γένος των Ρώσων θα άνοιγε ξανά τις μεγάλες αγκάλες του, μοιράζοντας μας πετροδόλαρα. Υπήρξε μάλιστα και κόσμος που πίστεψε ότι το συνοικέσιο «έριξε» από την εξουσία κι έναν πρώην...

Αφού βγήκαν τα ασημικά για πούλημα και ήρθαν τελικά οι Ρώσοι να αγοράσουν, λόγω της ανωτέρω σχέσης, ξαναπιστέψαμε ότι αυτοί είναι οι καλοί και εύκολοι πελάτες. Είχαμε μπερδέψει την έννοια επενδυτής, διεθνής παίκτης, ενεργειακά συμφέροντα με τις έννοιες καλές διακρατικές σχέσεις, ομονοών έθνος κτλ. Νομίσαμε ότι «θα πούνε πόσα...θα πούμε τόσα» και τελείωσε η δουλειά... Έλα όμως που πάλι έγινε παρεξήγηση. Η Gazprom και οι λοιποί συγγενείς άφησαν σύξυλο το Τ.Α.Ι.Π.Ε.Δ. και (προφανώς) θα επιστρέψουν -αν επιστρέψουν- ζητώντας καλύτερη τιμή.

Καλές οι φιλίες, καλές και οι προσδοκίες, αλλά τα συμφέροντα είναι πιο αληθινή κατάσταση. Βρισκόμαστε πλέον σε θέση να πρέπει με όλους να μοιραζόμαστε το παιχνίδι, είτε αυτός λέγεται Ρώσος, είτε Τούρκος, είτε Εβραίος και να κοιτάξουμε τελικά τα δικά μας συμφέροντα. Για παράδειγμα: οι Αλβανοί επιθυμούν διακαώς την αναγνώριση των μειονοτήτων τους σε Βοσνία και Σκόπια. Εμείς εβρισκόμενοι σε διαπραγμάτευση για την Α.Ο.Ζ. με την Αλβανία με τα γνωστά άλυτα προβλήματα, αν της δώσουμε αυτό που θέλει σε σχέση με τις μειονότητές της και ως αντάλλαγμα λήξουμε το μεταξύ μας θέμα με την Α.Ο.Ζ., θα έχουμε κερδίσει ή θα έχουμε χάσει;

Ποιος μπορούσε να φανταστεί τα γεγονότα της Κωνσταντινούπολης;

Οι ιστορίες που λαμβάνουν χώρα εκεί φυσικά δεν μοιάζουν μόνο με την Αραβική Άνοιξη ή με όσα συνέβησαν στην Αθήνα λόγω της κρίσης δανεισμού. Έχουν ομοιότητες και με τις δυο αυτές εκδοχές κοινωνικής επαναστάσεως ταυτόχρονα. Έχουν χαρακτηριστικά ανατολίτικα αλλά και δυτικά μαζί. Πως θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά τα πράγματα σε μια χώρα που πατάει σε δυο ηπείρους, που διαθέτει καμιά 20ριά διαλέκτους στο εσωτερικό της και καμιά 30ριά διαφορετικές φυλές, σε μια κοινωνία όπου οι αντιθέσεις βαθαίνουν μέρα με τη μέρα βυθίζοντας την μεσαία τάξη ακόμα παρακάτω ώστε να αναδυθεί ακόμη ψηλότερα μια νέα αστική τάξη, ως καθεστωτική ελίτ με πριμοδότηση Ερντογάν.

Όλα αυτά φαινομενικά ισχύουν ... Ο απόλυτος ηγέτης τους, όμως, δεν είναι τυχαίος άνδρας και έχει υπόψιν του κάτι πολύ βαθύτερο. Ξέρει καλά ότι αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι στο οποίο η χώρα είτε διαμορφώνει μια κυρίαρχη Μουσουλμανική  ιδεολογία ομογενοποίησης, είτε μπαίνει σε περιπέτειες αυτοδιάλυσης υπό το βάρος των συνθετικών αντιθέσεων. Ακόμα και την ώρα που οι οικονομικοί δείκτες σε αυτό το κράτος παραμένουν θετικοί, αυτό έχει δευτερεύουσα σχέση όταν συγκρίνεται με τις φυγόκεντρες "κοσμικές" ή αλλοεθνείς δυνάμεις. Με απλά λόγια, μόνο αν καταφέρει να ενσωματώσει η Μουσουλμανική κρατική λειτουργία την αντίστοιχη Κεμαλική, η χώρα θα έχει ξεπεράσει το μείζον πρόβλημα τής μετά Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εποχής. Αυτά συμβαίνουν ενώ η συζήτηση για την Τουρκία αποκτά gossip χαρακτηριστικά και ενισχύεται με την πάροδο των ημερών η άποψη ότι αντιμετωπίζει κάποια «ασύμμετρη απειλή», άποψη η οποία είναι εξαιρετικά διαλυτική και επικίνδυνη.

Ως Έλληνας, από την άλλη, μου γεννάται μια διπλή ανησυχία. Μήπως επιβεβαιωθούν εκείνοι που φοβούνται πως η ανάπτυξη που εμείς ονειρευόμαστε (όπως η κούρσα των Τούρκων προς το G20) δεν περιλαμβάνει εμάς τους ίδιους (όπως εκεί). Ο δεύτερος φόβος είναι μήπως η Τουρκία, ευρισκόμενη σε οξύ εσωτερικό πρόβλημα θελήσει να το εξωτερικεύσει, ξεσπώντας  σε  Κούρδους και Σύριους με μερικούς πυραύλους ακόμα ή στους Έλληνες με βαρκάδες έως το Σούνιο για να τους χαλάσει τον διαφαινόμενο αυξημένο Τουρισμό λόγω της δικής του Κρίσης. Τα κάνει αυτά η γείτονα χώρα, μη νομίζετε ...

Κύλησε πολύ νερό στα αυλάκια της ελληνικής κοινωνίας από το 2009 που ξεκίνησε η ελληνική οικονομική κρίση. Το πολυσυλλεκτικό κόμμα της τότε Κυβέρνησης εξαφανίστηκε και οι ψηφοφόροι του πέρασαν στα χέρια εκείνων που αγκάλιασαν με μητρική στοργή τα χαμένα όνειρά του. Κέρδισαν απρόσμενα εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους πριν ένα χρόνο στις εκλογές αλλά χάθηκε και το μομέντουμ της δικής τους Ιστορίας. Η Αριστερά έπαψε να προσφέρει πια την γοητεία του αντισυστημισμού, δεν είναι η παράταξη της νεολαίας, δεν είναι πια σέξυ εκδοχή της φοιτητοπαρέας, δεν λογίζεται ως προοδευτική. Το νέο αντισύστημα δεν έχει αριστερές καταβολές.

Γοητεύει με τα μπράτσα και τους κοιλιακούς του, προσφέρει δικαίωση και προοπτική στους νέους ζητώντας ανταλλάγματα όπως «Εγέρθητω», ξύρισμα κεφαλής και περιεχομένου αυτής. Επιβεβαιώνει τη νεανική θεσμική απέχθεια, την εισαγάγει στον κόσμο της ενήλικης μαγκιάς και "επιτέλους" προσφέρει εξωστρέφεια των προβλημάτων μέσα από μίσος και ξενοφοβία. Όλοι οι ήρωες της παιδικής ηλικίας όπως μπράβοι και πορτιέρηδες μοστράρουν για σωτήρες και από τα βουλευτικά έδρανα.

Όλα αυτά ίσως ποτέ να μην μας είχαν απασχολήσει αν τα συστήματα δεν είχαν «ρίξει τη μπάλα στην εξέδρα» πριμοδοτώντας δημοσκοπικά τα δυο άκρα για να στρέψουν την προσοχή των Ελλήνων εκτός των πραγματικά μεγάλων προβλημάτων τους. Η on camera δήλωση "Το πρώτο θέμα που απασχολεί όλους τους ξένους συνομιλητές μας τώρα δεν είναι η οικονομική κρίση, αλλά το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής και ο κίνδυνος του εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας" φωτογραφίζει τα πάντα. Δεν έχω πλέον καμία αμφιβολία ότι αυτό είναι που επιζητούν οι εγχώριοι παράγοντες. Να υποβαθμίσουν την πραγματικότητα της πείνας στην οποία έχουν οδηγήσει τον ελληνικό λαό και να τονιστεί το δευτερεύον (ή παρεπόμενο) τεχνητό πρόβλημα που είναι ο εκφασισμός. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να πειστεί οποιοσδήποτε -ότι υφίσταται τέτοιου είδους πρόβλημα- αν οι προηγούμενες επιλογές τους δεν έφερναν τον πολίτη σε τέτοια κατάσταση ώστε να πιστέψει ότι ο διπλανός του μπορεί να διανοηθεί να αμφισβητήσει τη δημοκρατία ως κάποια λύση. Αληθινός λαβύρινθος που καμιά φορά αυτών που τον έχουν κτίσει, όλο ξεφεύγει και κάποια κουβέντα.

Επιστρέφω αντεστραμμένη τη δήλωση λέγοντας ότι «το πρώτο θέμα που θα έπρεπε να απασχολεί τους πάντες, είναι η επίλυση των προβλημάτων που προκύπτουν λόγω της οικονομικής κρίσης». Ο βαθμός επικινδυνότητας των άκρων εξαρτάται από το πόσο θα θελήσουν μερικοί να τα κρατούν ως βάση της επικαιρότητας.

Λατρεύουμε τις μικρούς όμορφους μύθους που μας απαλλάσσουν από τα καθημερινά μας βάρη. Κι ας μην είναι αληθινοί, μας κάνουν όμως να αισθανόμαστε το επίκεντρο της γης. Θυμάστε που λέγαμε κάποτε ότι έγινε μια ψηφοφορία η οποία θα έκρινε ποια θα καθιερωνόταν ως διεθνή γλώσσα και η ελληνική έχασε για μια ψήφο; Ε, λοιπόν αυτή η διαδικασία δεν έγινε ποτέ, μας άρεσε πολύ να το πιστεύουμε αλλά το μόνο σχετικό που συνέβη κάποτε ήταν την περίοδο ανακήρυξης της αμερικανικής ανεξαρτησίας, όταν υπήρξε η σκέψη να γραφτούν κάποια φέιγ βολάν στη γερμανική γλώσσα ως ένδειξη απογαλακτισμού του έθνους που γεννιόταν εκεί, από την αγγλική επιρροή. Και εντελώς απλά τα φέιγ βολάν γράφτηκαν στην αγγλική.

Επιστρέφοντας στα δικά μας, έχουμε απορίες για το αν μας ψεκάζουν ή όχι, αφού ο κόσμος όλος αναρωτιέται για τον εαυτό του την τελευταία τριετία, πώς γίνεται να μην αντιδρά (ο ίδιος) στα τόσα μέτρα που του επιβάλλονται από τις τροϊκανές δυνάμεις. Πιστεύω ακράδαντα ότι οι Έλληνες είμαστε ψεκασμένοι αλλά όχι με αεροψεκασμούς όπως υποστηρίζεται από τις θεωρίες συνωμοσίας. Άλλωστε αν κάποιος σοβαρός δολοπλόκος σε ψεκάζει, την πρώτη ουσία που θα έβαζε στη χημεία του ψεκασμού θα ήταν εκείνη που σε κάνει να μην αντιλαμβάνεσαι τον ίδιο τον ψεκασμό.

Ο μόνος ψεκασμός που λαμβάνει χώρα είναι με ιδέες οι οποίες κυριολεκτικά απαγορεύουν την πολιτική σκέψη, μόνο αυτό πιστεύω. Διότι αν η πολιτική είναι συνδυασμός των εννοιών ανάλυσης, κρίσης και άποψης, τότε είμαστε εξαιρετικά «εύκολοι» για να καταπίνουμε αμάσητα την καμπάνια της «ισχυρής Ελλάδας» και το μυστικό σχέδιο δολοφονίας Πρωθυπουργού επειδή (και καλά) συνέπραξε με τους Ρώσους. Ο τελευταίος ψεκασμός περιέχει την ουσία που λέγεται: apozimiopetreleoanakampsi. Τριπλός τραγικός συνδυασμός του μύθου ότι το Γερμανικό Κράτος θα μας δώσει πίσω το κατοχικό δάνειο (έντοκα φυσικά), ότι κυριολεκτικά πατάμε και κολυμπάμε πάνω από πετρελαιοπηγές και ότι, (παρόλο που εμείς ζούμε το αντίθετο) η ανηφόρα τελειώνει, οπότε και θα ξαναζήσουμε το μύθο μας που μέχρι το 2008 βιώσαμε ως αληθινό. Και το χειρότερο όλων είναι ότι μπορούμε να επιστρέψουμε στις παλιές μας συνήθειες χωρίς να χρειαστεί η παραμικρή περαιτέρω ενέργεια από μέρους μας.

Δυστυχώς το μεγαλύτερο δηλητήριο εμπεριέχεται στις τελευταίες γραμμές και μπορεί εύκολα να μας οδηγήσει σε εθνικές καταστροφές. Και χωρίς μαξιλαράκια ασφαλείας (μνημόνια).