Η ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού πέτυχε ένα μοναδικό επίτευγμα για τα αθλητικά δεδομένα της χώρας μας και παράλληλα ένα δυνατό χτύπημα υπέρ της εικόνας της διεθνής εικόνας της Ελλάδας. Πραγματική νίκη μιας ελληνικής ομάδας απέναντι σε τιτάνες του αθλήματος που αποκτά και ισχυρό συμβολισμό τις ημέρες που ζούμε.

Μην υποτιμά κανείς την απήχηση που μπορεί να έχει μια τόσο μεγάλη διεθνή επιτυχία σε πολιτικό και τουριστικό επίπεδο, τη στιγμή που σαν Έλληνες παλεύουμε με κόπους και θυσίες την αποκατάσταση της πατρίδας μας ως brand name.

Παρά τις τιμές που δικαιούνται να απολαμβάνουν παίκτες, τεχνικό επιτελείο και διοίκηση της ομάδας, θα προσπαθήσω να αναφερθώ με προσοχή σε μια εκδήλωση της πολιτειακής εξουσίας, και ας χαλάσω το κλίμα γενικού ενθουσιασμού.

Την επομένη της επιστροφής της, η ομάδα έγινε δεκτή από τον πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις αυτή η εκδήλωση αναγνώρισης σε διεθνείς αθλητικές επιτυχίες, ακόμα και αν προέρχονται από συλλόγους και όχι κάποια Εθνική Ομάδα. Ειλικρινής η κίνηση του Προέδρου της Δημοκρατίας ο οποίος είναι αποδεδειγμένα άνθρωπος του αθλητισμού από τα νιάτα του και φυσικά ένας πολιτικός άνδρας που τιμά το αξίωμα που οι Έλληνες του εμπιστεύτηκαν και με το παραπάνω.

Αυτό για το οποίο έχω σοβαρή ένσταση ως πολίτης, είναι ότι η μέθη της επιτυχίας δεν μπορεί να υπερκαλύπτει ούτε το χώρο αλλά ούτε και το πρωτόκολλο. Ήταν έκπληξη για μένα η φωτογράφιση των τεσσάρων αλλοδαπών αθλητών για παράδειγμα, στην αίθουσα όπου γίνονται οι συσκέψεις με τους πολιτικούς αρχηγούς όπου παίρνονται αποφάσεις πολύ κρίσιμες κατά καιρούς για το μέλλον της χώρας. Οπότε ακόμα και ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι σε μια αίθουσα του Μεγάρου για κάποιους ανθρώπους μπορεί να συμβολίζει κάτι σε σχέση με το βασανισμένο μας δημοκρατικό πολίτευμα τη στιγμή που κάποιοι επιβουλεύονται ακόμα και αυτό το ίδιο. Πιστέψτε με, δεν έχει να κάνει με την ομάδα που τιμήθηκε, αλλά με κάτι πολύ βαθύτερο, έστω και σε συμβολικό επίπεδο.

Μακριά από εμένα θεωρίες συνομωσίας, απόκρυφες λέσχες, νεφελίμ και θαμμένα μυστικά σύμβολα. Θέλω στη ζωή μου οι καταστάσεις να αναλύονται σε λογική βάση, να τηρούνται -όσο γίνεται- οι ίσες αποστάσεις συναισθήματος και πραγματικότητας. Κάποιες φορές όμως, ο συμβολισμός που απορρέει από ενέργειες ανθρώπων που επηρεάζουν άμεσα τη ζωή μας θεωρώ ότι πρέπει να αναδειχθεί.

Συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από εκείνο το τηλεοπτικό πλάνο στο οποίο ο τότε Πρωθυπουργός ανακοίνωνε την αρχή μιας Οδύσσειας, με φόντο άσπρα αιγαιοπελαγίτικα σπιτάκια, κάποιους απονήρευτους ντόπιους μέσα σε βάρκες να ξεψαρίζουν τα δίχτυα τους και τον ελληνικό ήλιο να λούζει το μεγάλο μέτωπό του. Η πρώτη ανάγνωση δείχνει τον επικεφαλής του έθνους να επιλέγει το ανατολικότερο άκρο της πατρίδας μας, για να ανακοινώσει μια απόφαση-σταθμό για την νεώτερη ιστορία μας. Πακέτο δύο σε ένα, να εξασφαλίζει την απόσταση από την φλεγόμενη (τότε) Αθήνα και να προβάλει τη χώρα μας τουριστικά, αφού αυτό το πλάνο ήξερε ότι θα φτάσει μέχρι και τον τελευταίο δέκτη τηλεόρασης του πλανήτη.

Βαθαίνοντας και σοβαρεύοντας λίγο περισσότερο την ανάλυση της στιγμής, παρακολουθούμε τον άνθρωπο που γνωρίζει ότι η επιβεβλημένη επιλογή να διακόψει η χώρα την πορεία της όποιας αυτοτέλειάς της, είναι φρόνιμο να δημοσιοποιηθεί από την περιοχή που θα κριθεί σε μερικά χρόνια το μείζον εθνικό συμφέρον. Η περιοχή αυτή είναι που θα διαχωρίζει την ελληνική από την κυπριακή Α.Ο.Ζ. όπως υποστηρίζουμε εμείς, ή αυτή θα είναι το σύνορο μεταξύ τουρκικής και ελληνικής Α.Ο.Ζ. (όπως υποστηρίζουν οι γείτονές μας).

Και ποια η διαφορά θα πει κάποιος. Με το φτωχό μας το μυαλό και τα λίγα που μας επιτρέπουν -πολλοί και διάφοροι- να γνωρίζουμε, η Τουρκία αν δεν καταφέρει να εξασφαλίσει δικαίωμα σεισμολογικών ερευνών στην περιοχή ανατολικά του Καστελλόριζου, αυτομάτως αποκτούν σύνορο τα ελληνοκυπριακά συμφέροντα και εκτός της πλήρους εκμετάλλευσης των (όποιων) υποθαλασσίων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων από τις δυο αδελφές χώρες, διευκολύνεται η διέλευση του ισραηλινού υποθαλάσσιου αγωγού προς την Ευρώπη. Οπότε, τουλάχιστον σε αυτή την υπόθεση, οι Τούρκοι μένουν θεατές και το τρίγωνο Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ ξεκινά μια συνεργασία-προάγγελο άλλων σημαντικότερων στο μέλλον.Και μένει πια να δούμε μόνο, τι πρακτικά σημαίνει η ανακήρυξη από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο της Α.Ο.Ζ. κάθε κράτους-μέλους ως ευρωπαϊκής.

Ο συμβολισμός  μιας μικρής ή μεγάλης διπλωματικής νίκης  είναι πάντα σημαντικός. Αν είναι και εις βάρος του μόνιμου εθνικού κινδύνου, ακόμα περισσότερο. Πέρα όμως από αυτό, ξαφνικά ένας Πρωθυπουργός να θέλει σώνει και καλά να πάει στην άκρη της χώρας για να πει κάτι που θα μπορούσε να πει είκοσι μέτρα από το Γραφείο του, δεν το χωράει ο δικός μου νους. Πολύ απλοϊκό για να είναι μόνο αυτό.

Το σκάνδαλο SIEMENS ίσως είναι το μακροβιότερο στη νεώτερη ελληνική ιστορία, ξεκινώντας από τις αρχές του 1990. Κι όμως εν έτει 2010 και αφού είχε παιχτεί η πιο σκληρή πράξη του ελληνογερμανικού δράματος με την φυγάδευση Χριστοφοράκου στο ασφαλές Βαυαρικό έδαφος, οι φοιτητικές παρατάξεις των (τότε) δύο μεγαλύτερων πολιτικών κομμάτων της πατρίδας μας, διοργάνωναν ταυτόχρονα μυκονιάτικα τριημεράκια -Μάϊο μήνα- με υπερήφανο χορηγό (σύμφωνα με τις αφίσες που διαφήμιζαν τις εν λόγω «πρωτοβουλίες» τις οποίες οι ίδιες οι παρατάξεις είχαν τυπώσει και αναρτήσει σε κοινόχρηστους χώρους ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων) τη SIEMENS και τη θυγατρική της SIRONA. Αυτό σαν πρόλογος, για το κομμάτι της κοινωνίας που θα έπρεπε να ευαγγελίζεται την αλλαγή αυτού του τόπου.

Ποιος από τα ανώτερα και αιρετά στελέχη των παρατάξεων μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν γνωρίζει τι συνέβαινε και τι συμβαίνει έως σήμερα; Ή μήπως πιστεύουν μερικοί ότι αφήνοντας πίσω τους τις δύο αυτές παρατάξεις, ιδρύοντας ή συμπράττοντας με κάποια άλλη, περνούν επιτυχώς την κολυμβήθρα του Σιλωάμ; Το τι γινόταν εντός και περιμετρικά των κομματικών μηχανισμών και το γνώριζαν και συνέπρατταν.

Τα κόμματα ευτύχησαν να θεωρηθούν κάποτε φορείς σκέψης και προβληματισμού, τα οποία θα έπρεπε να προστατευτούν από θεσμικό παράγοντα της πολιτείας, με κρατική οικονομική χορηγεία. Το σκεπτικό ήταν απολύτως σωστό, αλλά εκείνα προχώρησαν παρακάτω. Απολάμβαναν τη χορηγία του ελληνικού λαού για να είναι λειτουργικά και ανεξάρτητα, αλλά ταυτόχρονα δέχονταν τη θαλπωρή των οικονομικών συμφερόντων. Όσο μεγαλύτερη ήταν η χορηγία (επίσημη ή μη), τόσο πιο αχόρταγα ήταν τα ταμεία τους αλλά και το χρέος προς τις τράπεζες.

Κατέληξαν να είναι προβληματικοί δημόσιοι οργανισμοί οι οποίοι ή κακοπληρώνουν, ή δεν πληρώνουν, ή απολύουν τους ανθρώπους που είχαν προσλάβει «τα καλά χρόνια». Έφτασαν στο σημείο να υποθηκεύσουν προκαταβολικά την κρατική επιχορήγηση έως το 2017 που θα ελάμβαναν βάσει εκλογικού ποσοστού, δηλαδή πρακτικά προκατέβαλαν τη βούληση του ελληνικού λαού. Ακόμα και αυτό όμως δεν κατέστη δυνατό να αναχρηματοδοτήσει το υπάρχον χρέος τους. Είναι πια φυσικό, αφού ο έλεγχος των πρώην κρατικών Τραπεζών, πέρασε σε έλεγχο ελληνικών ή αλλοδαπών ιδιωτικών συμφερόντων, τα κόμματα να χρωστούν σε αυτούς... Και αυτό δεν είναι τόσο απλό για την «ανεξαρτησία και την ακεραιότητά τους».

Το θέμα είναι πια ανοικτό. Σύμφωνα με τον Τ.Γιαννίτση τα ελληνικά κόμματα έχουν λάβει από το 2000 έως το 2011, 655 εκατ.ευρώ ως επίσημη κρατική χρηματοδότηση. Δηλαδή κάθε Έλληνας πληρώνει 10 ευρώ για να διαθέτει «ανεξάρτητες παρατάξεις» τη στιγμή που κάθε Γερμανός μόλις 0,80 ευρώ.

Και αφού απέτυχε το μοντέλο, ας φτιαχτεί άλλο από την αρχή και ας ξέρουμε ποιο ιδιωτικό συμφέρον υπάρχει πίσω από κάθε κόμμα. Με όνομα και διεύθυνση να γνωρίζουμε τον χορηγό του, οπότε και σε ποιον έχει υποχρεωθεί προεκλογικά ο καθένας. Δηλαδή όταν θα πηγαίνουμε στην κάλπη να ξέρουμε ότι ψηφίζοντας το τάδε κόμμα, η τάδε εταιρεία θα αναλάβει το ηλεκτρικό ρεύμα, η άλλη εταιρεία θα αναλάβει να φτιάχνει δρόμους κτλ.

Αυτό δεν γίνεται και τώρα;

Η σιδηρά Κυρία έφτασε στην τελευταία της κατοικία τη στιγμή που ουκ ολίγος κόσμος στο Μεγάλο Νησί πανηγύριζε ... για εκείνην. Δημοσιοποιήθηκαν βίντεο κατά την διάρκεια των οποίων Βρετανοί υπήκοοι με μπύρες και χορό φώναζαν το σύνθημα "Maggie is dead, Maggie is dead". Κανένας φυσικά ηγέτης στην ιστορία των λαών δεν ήταν μόνο αυτό, ή μόνο εκείνο... Πόσο μάλλον αυτή...

Η Μάργκαρετ Θάτσερ ανέλαβε τη διακυβέρνηση, ίσως στην πιο δύσκολη στιγμή της ιστορίας αυτού του τόπου. Τα οικονομικά πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο, οι θεσμοί είχαν καταρρεύσει και το Δ.Ν.Τ. είχε αναλάβει δράση, οπότε καταλαβαίνουμε το πόσο δύσκολο ήταν να ξεφύγει από το δύσκολο αυτό δρόμο η Μ.Βρετανία χωρίς, αυτό που κοινότυπα ονομάζουμε, θυσίες...

Αυτό έκανε η Θάτσερ λοιπόν. Αποφάσισε να μην υπολογίσει το κόστος οποιασδήποτε θυσίας, ώστε να ορθοποδήσει αυτός ο παγκόσμιος γίγαντας. Οι επιλογές της ήταν σκληρές και δυσαρέστησαν πολύ κόσμο, όχι μόνο μέσα στα όρια της χώρας της αλλά και εκτός. Είχε την ευτυχία να κυβερνήσει ταυτόχρονα με έναν άλλον μεγάλο ηγέτη και ομοϊδεάτη της, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Μαζί με τον Ρόναλντ Ρήγκαν εισήγαγαν τον νεοφιλελευθερισμό ως κυρίαρχη οικονομοπολιτική άποψη, όχι μόνο για το παρόν αλλά και για το μέλλον της παγκόσμιας κοινότητας. Φυσικά ακόμα τη θυμούνται οι άστεγοι, οι "άθλιοι" αυτής της χώρας, οι άνεργοι, οι ανθρακωρύχοι, οι οπαδοί της Λίβερπουλ κτλ.

Η υπόλοιπη Ευρώπη βρήκε μετά από πολλά χρόνια την αντικαταστάτριά της, ακόμα πιο σκληρή και πιο αδιάλλακτη αυτή τη φορά. Η Γερμανίδα "Ατσάλινη Κυρία" είναι αποφασισμένη να επιβάλλει την Ευρωπαϊκή (υπό Γερμανικούς όρους) Ενοποίηση. Η Α.Μέρκελ θα μπορούσε σε μια δημόσια κρίση ειλικρίνειας να βρίσει χυδαία προκατόχους της ηγέτες όπως τον Χέλμουτ Κολ ή τον Γκέρχαρντ Σρέντερ που υπήρξαν τόσο δοτικοί, τόσο φιλοευρωπαϊστές... Θα μπορούσε να αποκηρύξει ακόμα και τον Αλβέρτο Αϊνστάιν για το άρθρο του "Γιατί Σοσιαλισμός". Η Άνγκελα, αν και πολιτικό παιδί του Κολ, υπήρξε η μεγαλύτερη οπαδός του Θατσερισμού, η μεγαλύτερη ακτιβίστρια της αντίληψης της μακαρίτισσας ..."είμαι εξαιρετικά υπομονετική, με την προϋπόθεση ότι στο τέλος θα περάσει το δικό μου".

Το να περιμένει κάποιος ότι μετά τις γερμανικές εκλογές η Γερμανίδα θα μαλακώσει είναι απλά ...ευχολόγιο. Σημαίνει ότι δεν έχει καταλάβει ούτε λέξη από όσα έχει ξεστομίσει. Η ανατολικογερμανίδα θα τιμηθεί από τους ψηφοφόρους της για να τελειώσει αυτό που έχει ξεκινήσει από το 2005, να κυριαρχήσει επί των Ευρωπαίων. Και τόσο απλά αυτή θα το κάνει.

Ένας από τους στενότερους φίλους μου, επαγγελματίας της χρηματοπιστωτικής λειτουργίας, ξεκινούσε πάντα την ανάλυσή του με τη φράση ότι "ο τάδε είναι πολύ μεγάλο μέγεθος για να κάνει κάτι που θα ρισκάρει να χαλάσει το όνομά του". Δυστυχώς αυτή η συλλογιστική δεν επαληθεύθηκε ποτέ, αντιθέτως είδαμε τραγικές ενέργειες -όχι παραλήψεις- από γίγαντες όπως η Siemens και η Lehman Brothers ή ακόμα και συμπλέγματα "καθώς πρέπει κρατών" τα οποία αποτυγχάνουν να διαχειριστούν το σύνολο των προβλημάτων τους, καταστρέφοντας το brand name του ισχυρότερου (αυτή τη στιγμή και όχι για πολύ) νομίσματος στον πλανήτη.

Προσωπικά πιστεύω ότι δεν τα κάνουν όλα λάθος και χωρίς να είμαι εξίσου ειδικός επί των χρηματοπιστωτικών όπως εκείνος ο φίλος μου (στην πραγματικότητα έχοντας πλήρη άγνοια) αλλά αναρωτιόμουν πόσο εξόφθαλμα κυνικοί μπορούν να γίνουν οι Δανειστές μας στην περίπτωση του γάμου NBG-Eurobank. Δεν μπορεί, έλεγα, κάποια προσχήματα θα κρατηθούν και οι τύποι αυτοί δεν θα λειτουργήσουν με όρους προστάτη νυκτός... Συμπορευόμενος με  το γενικό κλίμα της διεθνούς ανθελληνικής συνωμοσίας, είπα κι εγώ, ότι αρνήθηκαν να εγκρίνουν το παραπάνω deal διότι θέλησαν να κρατήσουν δυο τράπεζες "μικρές", αντί να δημιουργήσουν μια μεγάλη ώστε να μπορούν την εκποιήσουν στις δικές τους μεγάλες τράπεζες σε τιμή ευκαιρίας.

Τα οικονομικά στοιχεία που δημοσιοποιούνται σιγά-σιγά για τις εν λόγω τράπεζες όμως δεν δικαιώνουν την άποψη αυτή. Αντιθέτως καταρρίπτουν την εικόνα που έχουμε για αυτές, ότι είναι κάτι πολύ μεγάλο, ορθό και ισχυρό, ενώ με γοργό ρυθμό εγκαθιδρύουν την άποψη ότι είναι κι αυτές ένα κομμάτι της πάλαι ποτέ εγχώριας φούσκας. Οι ελληνικές δεν ήταν ποτέ Αγίες Τράπεζες, τουλάχιστον από το 2008 κι έπειτα απορρόφησαν τεράστια κομμάτια δημόσιων πόρων χωρίς απτά αποτελέσματα, δεν δέχθηκαν το 2010 τις συνεργασίες που τους συμβούλευε η ελληνική κυβέρνηση με καλύτερους όρους από ότι σήμερα, δεν συνέβαλλαν ποτέ  σε μια κοινωνική πολιτική τέτοια ώστε να ελαφρύνουν το εγχώριο νοικοκυριό. Παρουσίαζαν για πολλά χρόνια υπερκέρδη τα οποία μοιράζονταν στους μετόχους ενώ μέχρι πρότινος επέβαλλαν παρανόμως πανωτόκια (πνίγοντας τους ήδη ημικατεστραμμένους δανειολήπτες) και ύποπτες χρεώσεις. Θυμόμαστε όλοι το 1,20 ευρώ που χρειαζόταν να καταβάλλουμε στα κισέ τους για την παραμικρή συναλλαγή και τον αγώνα που έδιναν για να μην το καταργήσουν. Συνεργάστηκαν με τη διαπλοκή και τη διευκόλυναν σε μεγάλο βαθμό αγοράζοντας -η αλήθεια είναι- τεράστιο όγκο κρατικού ελληνικού χρέους. Ήταν το συγχωροχάρτι που αγόραζαν για να μην δίνουν απολογία σε κανέναν ώσπου ξέσπασε η κρίση.

Μήπως αυτός ο γάμος χάλασε γιατί θα δημιουργούσε ένα τεράστιο τραπεζικό ίδρυμα το οποίο θα ένωνε απλά μια ελλειμματική κατάσταση η οποία θα έχριζε κρατικοποιήσεως την επομένη; Δηλαδή, μήπως χρειαζόταν να ξαναπληρώσουν οι φορολογούμενοι τις ήδη χρυσοπληρωμένες και αποτυχημένες επιλογές τους;

Τυχερός νοιώθω που μπόρεσα να ακούσω συζήτηση μεταξύ πεντάχρονων και εξάχρονων παιδιών τα οποία ανταλλάσσοντας με ενθουσιασμό τις λιγοστές ποδοσφαιρικές τους γνώσεις, εκθείαζαν εκτός των άλλων και τον βασιλιά του ποδοσφαιρικού marketing Ντέιβιντ Μπέκαμ. Έναν άνθρωπο ο οποίος με τόσα σκάνδαλα, τατουάζ και κόμες που έχει προσφέρει στον ποδοσφαιρικό πλανήτη, κατέληξε να είναι ίνδαλμα για πολύ πολύ μικρά παιδιά. Ο τύπος αυτός είναι (υπήρξε;) ποδοσφαιριστής και συνειρμικά καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι πάρα πολλοί τέτοιοι επαγγελματίες είναι ινδάλματα.

Τώρα φανταστείτε κάποιον άλλον συνάδελφό του, στην Ελλάδα, σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση (και χωρίς το σηματάκι που προειδοποιεί ότι το πρόγραμμα είναι ακατάλληλο για ανηλίκους) να επιμένει σαδιστικά σε δημόσιο φασιστικό χαιρετισμό. Ποιο πιστεύετε ότι θα ήταν το μήνυμα το οποίο θα έπρεπε να αποκωδικοποιηθεί στο εύπλαστο και ευμετάβλητο παιδικό μυαλό; Φαντάζεστε όσα παιδάκια είδαν αυτή την χειρονομία, να την επαναλαμβάνουν στο προαύλιο του σχολείου τους;

Δυστυχώς ο μικρόκοσμός μας "στέγνωσε" από ανθρώπους που θα μπορούσαν να τραβήξουν το κολλημένο στη λάσπη όχημα της ελληνικής κοινωνίας. Δεν υπάρχουν πρόσωπα φωτεινά για να βγουν μπροστά και να παραδειγματίσουν με τη στάση ζωής τους. Η ευρωπαιάρχης Άνγκελα Μέρκελ πιστεύει ότι ο συμπατριώτης της (και παρολίγον κάτοχος της ελληνικής υπηκοότητας κατά τον παροξυσμό του 2004) Όθωνας Ρεχάγκελ, θα μπορούσε να διαδραματίσει αυτόν τον ρόλο. Με αυτό το σκεπτικό τον έστειλε στα εδάφη μας.

Μήπως ήρθε η στιγμή να σκεφτούμε ότι κολλήσαμε στη λάσπη και όχι  ότι κάνουμε λασπόλουτρο;

Το 2010 η Ελλάδα εγκατέλειψε το δόγμα της «εθνικής» φιλίας που είχε υιοθετηθεί με τα αραβικά κράτη από τη δεκαετία του 1980 κι έπειτα, επί ημερών Α.Παπανδρέου, προσεγγίζοντας (φαινομενικά) ξαφνικά το κράτος του Ισραήλ. Ήταν η αρχή μιας ειδικής σχέσης σε στρατιωτικό, διπλωματικό αλλά κατά βάθος ενεργειακό επίπεδο που όλοι περίμεναν εναγωνίως την κατάληξή της.

Θυμίζουμε την ρήξη που είχε επέλθει στις διακρατικές σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ μετά την επίθεση και τελικά τη δολοφονία Τούρκων ακτιβιστών στο σκάφος Μαβί μαρμαρά, που προοριζόταν να παράσχει ανθρωπιστική βοήθεια στους δοκιμαζόμενους από τις ισραηλίτικες επιθέσεις Παλαιστινίους.

Η πρόσφατη επίσημη επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα στο Ισραήλ και ο εξαναγκασμός Νετανιάχου σε δημόσια «συγνώμη» για το θάνατο τριών Τούρκων πολιτών μοιάζει να αποκαθιστά τις διμερείς σχέσεις των μέχρι πρότινος «ψυχραμένων αδελφών». Αδελφών λέμε, διότι τα δύο αυτά Κράτη είναι οι κύριοι αντιπρόσωποι στην περιοχή των Αμερικανικών συμφερόντων. Το μεν Ισραήλ αισθάνεται την καυτή ανάσα των αραβικών λαών από κάθε κατεύθυνση, η δε Τουρκία είναι η μόνη ισλαμική χώρα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής χωρίς όμως να κατοικούν τα εδάφη της Άραβες.

Η εξέλιξη αυτή έχει προκαλέσει μεγάλη αμηχανία στην ελληνική εξωτερική πολιτική, αλλά αισθάνομαι χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Από τη στιγμή που και η χώρα μας κινείται στην κατεύθυνση εξεύρεσης κοινά αποδεκτής λύσης και αποκατάστασης των σχέσεών της με την γείτονα χώρα, δεν δικαιολογείται να συμπεριφερόμαστε περίπου σαν απατημένη σύζυγος και μην κατανοούμε ότι και το Ισραήλ θα εγκατέλειπε κάποια στιγμή την σκληρή γραμμή απέναντι σε μια χώρα που ενώνεται με τα ίδια περίπου συμφέροντα. Φτάνει μόνο να θυμηθούμε τις πιέσεις που ασκεί η Τουρκία και το Ισραήλ στη Συρία, με διαφορετικά ελατήρια ο καθένας τους βέβαια. Άλλωστε κι εμείς δεν μπορούμε να μην θυμόμαστε την ελληνοτουρκική «πρωθυπουργική κουμπαριά», τις ανταλλαγές ηγετικών επισκέψεων συνεπικουρούμενες μεικτών επιχειρηματικών συνεργείων.

Ο απώτερος στόχος και των τριών είναι η δημιουργία περιβάλλοντος κατάλληλου, ώστε να γίνει εφικτή η εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Αν δεν γίνει αυτό θα συνεχίζονται οι συχνές εντάσεις και όχι μόνο για το «οικόπεδο 12». Το θέμα που υπάρχει για Ελλάδα και Κύπρο είναι τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία σε τι διαπραγματευτική ικανότητα βρίσκονται ώστε να πλασαριστούν ανταγωνιστικά στον νέο κύκλο που βρίσκεται το ισραηλελληονοτουρικό παζάρι.