Πόσο απελπισμένος πρέπει να είσαι για να πιστέψεις ότι η ζωή σού επιφυλάσσει μεγαλύτερη ανακούφιση από αυτή την οποία μπορείς να αντέξεις; Ο λόγος για τους δύο βαψομαλλιάδες ομογενείς που βάλθηκαν να διεκδικήσουν παραπάνω από τα πέντε λεπτά δημοσιότητας που δικαιούται κάθε θνητός κατά τη διάρκεια της ζωής του. Συνέστησαν το ίδρυμα E.N.D. για να μας τendόσουν το νευρικό σύστημα με σπάνιες σαχλαμάρες αξίας 650 δις ευρώ.

Δεν είναι πρωτοφανές να πιστεύει ο άνθρωπος το ανέφικτο, το απίθανο. Κατά καιρούς στην πατρίδα μας εμφανίζονται φαινόμενα όπως εκείνο του θαυματουργού νερού του Καματερού, την Αγία Αθανασία του Αιγάλεω, τον Τσάκα του Παναθηναϊκού, τα χρυσά ομόλογα της Τράπεζας της Ανατολίας... Εκεί, συνδεόμαστε "ζωντανά και απ' ευθείας" (όπως έλεγε ένας σπορτκάστερ κάποτε) με το νέο θαύμα, των 650 δις ευρώ. Οι ίδιοι τύποι πηγαίνουν παραπέρα την ιστορία με τα γνωστά πια ομόλογα. Προφανώς τα χρήματα που "σώζουν" την Ελλάδα προέρχονται από την εξαργύρωσή τους.

Μυθικότατο ποσόν που ξεπερνάει το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας κι επιπλέον άλλα 50 δις για το χρέος της Κύπρου (κι αυτό το ποσόν ξεπερνάει το χρέος της αδελφής μας χώρας, έτσι γιατί είναι γνωστό ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε χουβαρντάδες). Κι όμως αυτοί οι τύποι κόντεψαν να πείσουν τους Έλληνες ότι βρέθηκε η λύση! Ότι τελείωσαν τα βάσανά τους και σε συνδυασμό με τα τρισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου που βρίσκονται κάτω από εκεί που ψαρεύουμε καλαμάρια και γαρίδες, είμαστε έτοιμοι να ράψουμε τις εθνικές μας κελεμπίες.

Λυπηθείτε αυτόν τον λαό, αρκετά περνάει ήδη. Μην του φορτώνετε και άλλη απογοήτευση.Τ α χάνει όλα μέσα σε λίγους μήνες, μα προπαντός χάνει τα λογικά του. Γιατί παράφρων είναι αυτός που δεν έχει πια να χάσει τίποτα και είναι ακόμα λογικός.

Μέσα στην παραζάλη των ισοδυνάμων και εν τέλει διαπραγματευτικά αδυνάμων μέτρων, προκύπτει ένα δυνατό ερώτημα. Ταυτόχρονα και παράλληλα με την περιοριστική επιλογή, υπάρχει κάτι που από τη μία να μην χρειάζεται δημόσιους πόρους και από την άλλη να δημιουργεί νέους πόρους για την ελληνική οικονομία, και τί θα μπορούσε να είναι αυτό; Εμπεδώνοντας πλέον την σκληρή πραγματικότητα, που προβλεπόταν από το πρώτο Μνημόνιο, έχοντας εισέλθει για τα καλά στο ''λαβύρινθο σπιράλ'' αναζητούμε μέσα σε ένα Πανδώρειο Κουτί, τη λύση στο πρόβλημά μας.

Μέχρι τότε όμως, προπαντός για εμάς εδώ που ζούμε σε μια περιοχή που ''παράγει'' έναν χειμώνα που διαρκεί έως τον μήνα Απρίλιο, υπάρχει ένα επιπλέον ζήτημα που αναζητά επίμονα τη λύση του, η οικιακή θέρμανση. Δεν μου φαίνονται πια καθόλου παράξενες οι συζητήσεις που αφορούν το καύσιμο που έχει επιλέξει ο καθένας μας, την τιμή που το βρήκε, καθώς και την εκτίμηση που κάνει για το πόσο θα του στοιχίσει ο φετινός χειμώνας. Ακόμα και αν αυτές οι κουβέντες λέγονται στην παραλία, με μαγιό, αγκαλιά με τον παγωμένο εσπρέσσο μας... Ο χειμώνας είναι πάντα εδώ, εγκατεστημένος για τα καλά ...στις τσέπες μας.

Όσο περνάει ο καιρός και λύση δεν βρίσκεται, εγκαθίσταται στο συνειδητό μου η άποψη ότι αυτά τα ανθρώπινα όντα, τα οποία εμείς επιλέξαμε για να στείλουμε στη Βουλή, έχουν κάνει μια επιλογή η οποία είναι ιδιαιτέρως σημαντική. Έχουν αποδεχτεί το ενδεχόμενο ότι ο φετινός χειμώνας θα έχει θύματα ψύχους. Έχει γίνει δηλαδή η πρόβλεψη ότι κάποιοι, ευρισκόμενοι σε κακή οικονομική κατάσταση, θα πεθάνουν από το κρύο. Δεν το ελπίζουν, δεν το επιδιώκουν, αλλά ελπίζουν μόνο στο ότι δεν θα συμβεί. Αυτό ο Ποινικός Κώδικας θα το χαρακτήριζε ως Ενδεχόμενο Δόλο. Πολύ απλά και κατηγορηματικά έγινε η επιλογή να διπλασιαστεί σχεδόν η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης, τη στιγμή που έχουν μειωθεί 40% οι μισθοί και οι συντάξεις και η ανεργία ξεπερνάει αυτή τη στιγμή το 25%. Δηλαδή με απλά λόγια απαγορεύουν σε όλους να ζεστάνουν το σπιτικό τους σε ακραίες συνθήκες χειμώνα σαν αυτές της Δράμας, με σοβαρό ενδεχόμενο κάποιος να μην τα καταφέρει τελικά.

Ταυτόχρονα (αναφερόμενος στην περιοχή μας) ακούω από όλους την απορία γιατί, ενώ προβλέπεται νομικά, δεν γίνονται οι οριοθετήσεις από την αρμόδια αρχή ώστε να κοπούν τα δέντρα που περισσεύουν από τα δάση του Νομού μας. Ειλικρινά δεν ξέρω τι και πως γίνεται όλο αυτό με την υλοτομία, αλλά εφόσον υπάρχει η κρίσιμη ανάγκη για οικιακή θέρμανση σε περιβάλλον οικονομικής κρίσης, το βρίσκω απολύτως λογικό να αναζητά ο τοπικός πληθυσμός φθηνό και  ελληνικό ξύλο. Επιπλέον (και χωρίς να εισέλθω σε άγνωστα νερά) έχω την εντύπωση ότι το ίδιο το δάσος χρειάζεται αυτήν την αραίωση για λόγους που εξυπηρετούν την δική του ''υγιεινή'' και ασφάλεια. Η ζήτηση πολύ απλά καλύπτεται με εισαγωγές από γειτονικά κράτη, δηλαδή με συνάλλαγμα που εκρέει στο εξωτερικό ή με παράνομη υλοτομία... Τόσο απλά!

Όλα αυτά μαζί διαμορφώνουν μια κατάσταση της οποίας την μορφή δεν γνωρίζουμε και σίγουρα είναι δύσκολο να αντιμετωπίσουμε στον πιο βαρύ χειμώνα μετά από εκείνον της ΓερμανοΒουλγαρικής Στρατιωτικής Κατοχής. Σημειολογικά οι Γερμανοί είναι αυτοί που εμφανίζονται να μας παιδεύουν την τελευταία τριετία σε επίπεδο πολιτικής και οικονομίας, ενώ οι Βούλγαροι είναι εκείνοι που εκμεταλλεύονται ως καιροσκόποι την δική μας αδυναμία να επωφεληθούμε από αυτά που μας προσφέρει η δική μας Γη.

Όταν προσθέτεις κάτι στην αλήθεια, αφαιρείς από αυτήν.

Ταλμούδ, (Ιουδαϊκή Διδασκαλία)

Αυτή τη φορά τα πράγματα έχουν διαστάσεις τιτανομαχίας. Κορυφαίος θεσμικός πολιτειακός παράγοντας εναντίον ενός εκ των κορυφαίων δημοσιογράφων. Οι καταγγελίες είναι πολύ σοβαρές και ο επαγγελματισμός του εν λόγω δημοσιογράφου, δεν αφήνει περιθώρια να θεωρηθεί το θέμα "χαμηλής πτήσης ". Το γάντι έπεσε, χωρίς ουσιαστικά να το σηκώσει ο αντίπαλος. Η αντίδραση είναι πολύ χλιαρή σε σχέση με το διακύβευμα, αλλά και με το ταμπεραμέντο του θιγόμενου. Off the record δηλώσεις του τύπου "με στενεύει το κοστούμι" δεν ταιριάζουν ούτε στην περίπτωση αλλά ούτε και στον άνδρα...

Κατά καιρούς βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας διάφορα στοιχεία που αφορούν καταγγελίες διαφθοράς, κακοδιαχείρισης, ανήθικης συμπεριφοράς, παράνομου πλουτισμού κρατικών αξιωματούχων. Κάθε φορά, όμως, η αντίδραση των θιγομένων μας θυμίζει την προηγούμενη φορά... Πόσο ενοχλητικό είναι όποτε κάποιος καταγγέλλεται για κάτι, να του φταίνε "οι γνωστοί κύκλοι συμφερόντων που τον έχουν στοχοποιήσει" ενώ όταν οι ίδιοι κύκλοι τον βάζουν στη Βουλή να μην τον ενοχλούν.

Μια φορά δεν έχει πει κάποιος ποιόν θεωρεί ότι κρύβεται πίσω από όποια προσπάθεια αποσταθεροποίησης. Κι αφού σε αυτόν είναι γνωστοί οι κύκλοι (γιατί σε εμάς δεν είναι) ας τους κατονομάσει. Να τους ξεμπροστιάσει, να φέρει αυτούς τους υποχθόνιους κύκλους στο φως, να τους μάθουμε κι εμείς βρε αδερφέ! Και τελικά ποιά είναι η ποιότητα της δημοκρατίας μας όταν ο δεύτερος τη τάξει πολιτειακός παράγων βάλλεται από συμφέροντα τα οποία γνωρίζει, αλλά δεν μπορεί να τα κατονομάσει γιατί τον στενεύει το ρούχο που φορά;

Κάποτε έλεγαν ότι οι αναρχικοί εμφανίζονται όταν το Κράτος έχει ανάγκη από εικόνες οι οποίες θα κάνουν την κοινωνία να ξεχαστεί... Τώρα η κοινωνία "ξεχνιέται" με το κυνήγι του "Παστίτσιου"; Είναι πραγματικά αστείο να τρέχει μια συγκροτημένη κοινωνία πίσω από τις υποδείξεις των μελανοχιτώνων. Και όσο τους γίνονται τα χατίρια τόσο αυτοί ζητάνε περισσότερα.

Είναι και τραγικό να διαμορφώνεται μια "παραατζέντα" λόγω της οποίας, κατά τον συγγραφέα Αύγουστο Κοκτώ "η Ελλάδα κινδυνεύει να γίνει ένα πιο καλοντυμένο Ιράν στο υπόγαστρο της Ευρώπης". Μας εκθέτει διεθνώς αυτό το κρυφτούλι της δημοκρατίας με τη σεμνοτυφία από ότι φαίνεται. Και πώς θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά αφού σερνόμαστε ως λαός πίσω από τα στρατιωτικά παραγγέλματα αγραμμάτων και μονομανών μισανθρώπων. Η κεντρική εξουσία εξάλλου, κάνει ακόμα μια σειρά λαθών που έρχονται να προστεθούν σε εκείνα των προηγουμένων ετών. Προσπαθεί να ικανοποιήσει την παράλογη απαίτηση κάθε ξυρισμένου κεφαλιού (καμιά φορά και να την προλάβει) προκειμένου να κερδίσει στο πολιτικό πεδίο. Χωρίς όρους και χωρίς κρίση πάντα. Βιαστικά και αγχωμένα προσπαθεί να μπαλώσει τρύπες τις οποίες η ίδια άφησε ώστε να μπορέσουν "οι άλλοι" να εισχωρήσουν και να τις καλύψουν.

Νομίζει η Κεντρική Εξουσία ότι την συμφέρει να είναι πιό συντηριτική, πιο οπισθοδρομική ακόμα και από τους original του είδους. Όσο όμως το προσπαθεί, τόσο χάνει.

Η κριτική, η σάτιρα σε ένα ώριμο Κράτος, σε ένα έθνος σίγουρο για τον εαυτό του, έχει πάντα θέση, ακόμα και αν κάποιες φορές ξεπερνά τα όρια. Μετά τον "Παστίστιο" και την δημοσιότητα που άθελα τού έδωσαν όλοι, θα αναπαραχθεί το είδος με πιθανότητα να δούμε στο κουρμπέτι ίσως κάποιον "Γέροντα Παρίσιο".

Το brand name είναι το σπουδαιότερο όπλο μιας επιχείρησης, μερικές φορές ενός μόνο φυσικού προσώπου. Η κατοχύρωση ενός αξιόπιστου εμπορικού σήματος προϋποθέτει χρόνιες και επίπονες προσπάθειες, σοβαρότητα και συνέπεια. Το να συνδεθεί κάποιος ή κάτι με έννοιες όπως ποιότητα και αξιοπιστία είναι το μεγαλύτερο επίτευγμά του στα πλαίσια της "αγοράς". Δύσκολα περνάει στο ασυνείδητο κάποιου η εμπορική ονομασία μιας επιχείρησης, αλλά όταν περάσει μένει για πάντα.

Κι όμως, μερικοί περισπούδαστοι άνδρες κατάφεραν ότι χτίστηκε βήμα-βήμα (δάκρυ-δάκρυ), πάνω στη φήμη της χώρας μας, να το γκρεμίσουν όσο ριζικότερα και όσο ταχύτερα θα μπορούσε ο καλύτερος δυσφημιστής του πλανήτη.

Μιλάμε για μια χώρα με τεράστια αποθέματα πολιτισμικής και φυσικής ιστορίας, η πατρίδα των σημαντικότερων εννοιών που σκαρφίστηκε ποτέ ο άνθρωπος, μια χώρα εκπάγλου καλλονής. Μια χώρα που εμείς και οι άλλοι χαρακτηρίζουν ως το καλύτερο "οικόπεδο", μια χώρα που έφτασε στο pick της πριν μόλις 8 χρόνια από σήμερα.

Θέλετε να υποστηρίξετε τον αντίλογο που φωτογραφίζει ως εικονική πραγματικότητα την είσοδό μας στο Ευρώ και την διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων; Θα θέλατε να πούμε ότι στηριχθήκαμε στον αλόγιστο δανεισμό; Συμφωνώ, αλλά για να αποσπάσεις τη συγκατάθεση των δανειστών σου, αρκεί "στην αγορά να έχεις καλό όνομα", κι αυτό η Ελλάδα το είχε. Διέθετε ένα άριστο brand name που της εξασφάλιζε εξωτερικό δανεισμό με επιτόκια επιπέδου Γερμανίας.
Μέχρι που απρόκλητα ενεργοποιήσαμε μηχανισμούς όπως "απογραφή, επιτήρηση, spreads". Εμείς το κάναμε. Εμείς καταστρέψαμε το brand name μας. Και ξέρετε γιατί; Γιατί για κάποιους αυτό το χώμα είναι χώρα και για άλλους πατρίδα.

Άλλο πατρίδα και άλλο χώρα...

"Και με τι ακριβώς ασχολείστε;" Η Ελισάβετ Β', Βασίλισσα της Αγγλίας απευθυνόμενη στους Beatles, την εποχή που μεσουρανούσαν, αυτό βρήκε να τους ρωτήσει...

Κι ενώ πριν μερικά χρόνια στην Ελλάδα παίζαμε τη βαρετή κολοκυθιά ανάμεσα στο "νόμιμο και το ηθικό", με μεγάλη χαρά καλωσορίζουμε το παράνομο και το ανήθικο (αναφέρομαι στα δηλωθέντα εισοδήματα των Ελλήνων καλλιτεχνών).

Πόσο χιούμορ πρέπει να έχει ο λογιστής που συνέταξε τη φορολογική δήλωση κορυφαίας τραγουδίστριας για το 2009, ώστε να τοποθετήσει στο τετραγωνίδιο που αντιστοιχεί στο ετήσιο εισόδημα το ποσό των 3.223 ευρώ...

Για να σοβαρευτούμε, οφείλουμε να κάνουμε μια αναγκαία διευκρίνιση. Τα προσωπικά εισοδήματα φυσικά εμφανίζονται πολύ μικρά, διότι οι περισσότεροι καλλιτέχνες έχουν ιδρύσει εταιρεία στην οποία καταχωρούνται τα έσοδα και τα έξοδά τους. Με αυτόν τον πολύ απλό τρόπο φορολογούνται με πολύ χαμηλότερο συντελεστή από ότι αν δήλωναν τα ίδια ποσά ως φυσικά πρόσωπα. Επίσης, βρέθηκαν και πολλές off shore εταιρείες τέτοιου είδους, οπότε το ελληνικό κράτος πολύ απλά δεν γνώριζε το παραμικρό για την φορολογική ταυτότητα αυτών των ανθρώπων.

Αν προσθέσουμε στα παραπάνω, τεχνάσματα με μηδενικά Φ.Π.Α. μή κερδοσκοπικών οργανισμών που καλύπτουν ως φορολογική ομπρέλα μεγάλες συναυλιακές εκδηλώσεις, αντιλαμβανόμαστε το μεγάλο πανηγύρι του μαύρου χρήματος που κρύβεται πίσω από ένα μικρόφωνο (νόμιμο).

Και σαν να μην φτάνει αυτό, δεν περνάει ημέρα χωρίς να εμφανιστεί τουλάχιστον ένας από όλους αυτούς, στα Μ.Μ.Ε. για να εκφράσει την αγανάκτηση για το κακό Κράτος, τη λύπη και τη συμπόνια προς τον Έλληνα φορολογούμενο για τις δύσκολες ώρες που περνάει. Φυσικά πολλές από αυτές τις δηλώσεις συμπαράστασης εκφράζονται με ιδιαίτερο "αγανακτισμένο τρόπο", υπό τον ήχο του υπερχειλίζοντος νερού της ιδιωτικής πισίνας του καλλιτέχνη (ηθικό).

Ακούμε για πάνω από δύο χρόνια ότι θα ήταν μια εξαγωγική καταστροφή για την Γερμανία ένα εμπάργκο των εξαγωγών της προς την Ελλάδα. Για να είμαστε πιο κοντά στην πραγματικότητα καλό είναι να γνωρίζουμε ότι το 2% των Γερμανικών εξαγωγών αφορά τη χώρα μας και μόνο το 7% αφορά τη νότια πλευρά της Ευρώπης (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα). Καταλαβαίνουμε αμέσως ότι το 3% του συνολικού κοινοτικού Α.Ε.Π. είναι πολύ μικρό μέγεθος.

Αν πάρουμε ως παράδειγμα την αυτοκινητοβιομηχανία, κορυφαίοι κολοσσοί στο είδος, έχουν ήδη εγκαταστήσει και λειτουργούν μονάδες παραγωγής στη Βραζιλία, την Αργεντινή, το Μεξικό, τη Ν.Αφρική και την Κίνα. Στα σημεία του πλανήτη όπου η ανάπτυξη καλπάζει, όπου οι επιχειρηματικές ευκαιρίες δεν περιμένουν... Ε.Σ.Π.Α. και υπογραφές. Φυσικά τα παράγωγα αυτών των εργοστασίων αφορούν το αγοραστικό κοινό, στην πλειοψηφία τους, των χωρών που είναι εγκατεστημένα. Είναι πολύ απλό να καταλάβουμε ότι ακόμα και να υποχωρήσουν οι εξαγωγές των Γερμανών στους νότιους εταίρους τους, έχουν από καιρό ετοιμάσει το έδαφος, ώστε η ροή προς τα έξω να είναι αδιάκοπη. Οι αγορές των BRIC (Brazil, Russia, India, China) δεν αντισταθμίζουν απλά τη ζήτηση που χάνεται, την υπερβαίνουν.

Εκείνοι οι οποίοι θα θελήσουν να σώσουν την Ελλάδα από τα χειρότερα, δεν θα το κάνουν ποτέ για να μας έχουν πελάτες στις εξαγωγές τους. Ξέρουν πολύ καλά τους λόγους που συντρέχουν ώστε να πρέπει να χρηματοδοτούν το ελληνικό χρέος. Μέχρι τώρα το έκαναν με λογιστικούς και χρηματοοικονομικούς όρους βέβαια και φαίνεται ότι δεν πετυχαίνει το πείραμα. Αν η πολιτική κάποια στιγμή επέστρεφε ως κυρίαρχη δύναμη στα μακρόστενα γραφεία των Βρυξελλών, ίσως να βρίσκαμε έναν καλύτερο βηματισμό.

Ξαφνικά τον Ιούνιο γίναμε οπαδοί του αστικού καθεστώτος. Ζήσαμε και τί δεν ζήσαμε για να φτάσουμε στον... φόβο μήπως κάποιος επαναστάτης (με ή χωρίς αιτία) έρθει από μακριά για να πάει πολύ μακριά, έως την καταστροφή της Ελλάδας, τουλάχιστον όπως την γνωρίσαμε και την γνωρίζουμε. Τελικά όμως ποιά κατάσταση φοβόμασταν ότι θα ανατραπεί και προς τί η τόση παρελθολαγνεία;

Η μεταπολεμική και μεταπολιτευτική Ελλάδα ζούσε εν χορδαίς και οργάνοις τη δόξα των εργολάβων. Δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω τί σχέση είχε η ανάπτυξη με την μεσοτοιχία, η απασχόληση με την λαθρομετανάστευση, το μεροκάματο του εργάτη με την ανταγωνιστικότητα. Ωραιότατη ομελέτα με εύφλεκτα υλικά, ιδανική για κατεδαφίσεις πάσης φύσεως. Και βάσει αυτών αναρωτιέμαι μήπως η λιτότητα είναι επιλογή και όχι ανάγκη.

Οι πόροι του Σχεδίου Μάρσαλ, των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων, των Τριών Πακέτων Ντελόρ, του ΕΣΠΑ έγιναν κινητήρια δύναμη για μεγάλα έργα. Τα μεγάλα έργα υλοποιήθηκαν από τους μεγαλοεργολάβους κάθε εποχής. Τουλάχιστον θα μου πείτε, έγιναν και έμειναν ως περιουσία του Κυρίαρχου Ελληνικού Λαού. Σωστά, εκτός από κάτι δρόμους που δόθηκαν προς εκμετάλλευση σε ιδιώτες, κάτι Κέντρα Τύπου που έγιναν Mall, κάτι Ολυμπιακά Ακίνητα που έγιναν ...λίμνες. Φυσικά έγιναν λιμάνια, νοσοκομεία, σχολεία. Και αυτά μεγάλοι εργολάβοι τα έφτιαξαν αλλά η χρήση τους ευτυχώς ακόμα δεν άλλαξε.

Για χάρη της έγκαιρης και οικονομικότερης υλοποίησής τους κάναμε και εισαγωγές ανθρώπων. Βέβαια δεν έγινε με τον πιο κομψό τρόπο. Το όνειρο κάποιων ανθρώπων για αύξηση της απασχόλησης έγινε πραγματικότητα τότε, αλλά η απασχόληση δεν αφορούσε τους αυτόχθονες Έλληνες. Αφορούσε όλες τις φυλές του Φαραώ. Φυσικά τώρα χωρίς τα έργα, οι άνθρωποι αυτοί έγιναν λαθρομετανάστες, αντικείμενο πογκρόμ. Τότε έβαζαν πιπέρι στη γλώσσα όποιου τολμούσε να ψελλίσει αυτή την "κακή λέξη".

Όταν έφτασε η κρίση η ευγενής τάξη των εργολάβων ξέμεινε από ρευστό. Σε απλή δημοτική γλώσσα, θα το λέγαμε και Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων. Αυτό, για όσους δεν θυμούνται, ήταν ο πιο απλός τρόπος για να τροφοδοτείται η ανωτέρω καθεστηκυία τάξη με πολύ, εύκολο και ζεστό χρήμα.

Φτάνω, με τη μέθοδο της υπερπηδήσεως, στην εξής απλή σκέψη. Εγώ, στις 17 Ιουνίου ποιό καθεστώς φοβόμουν ότι θα ανατραπεί; Γιατί υπόκειμαι στην βάσανο της πείνας ώστε να σώσω ότι οικονομούσε τόσες δεκαετίες τις θυσίες του ελληνικού και ευρωπαϊκού λαού; Γιατί να σώσω εκείνο το σινάφι που μοίραζε την τράπουλα της ανάπτυξης και της ευημερίας εκεί που που ήθελε; Εκείνο που φρόντισε μια κάστα αεριτζήδων να τους εκτινάξει σε επιχειρηματίες ανώτερης κοινωνικής τάξης; Εκείνο που φρόντιζε μια ζωή "τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς υμών"; Γιατί τις δικές μας ψυχές τις έβγαλαν.

Τί είπε ο Πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη;

Η φράση που χρωμάτισε την ομιλία του είναι εκείνη που υπόσχεται ότι αυτές θα είναι οι τελευταίες περικοπές που θα υποστούν οι μισθωτοί. Για το πόσο βάσιμη είναι μια τέτοιου είδους κατηγορηματική δέσμευση, με συγχωρείτε αλλά αμφιβάλλω πολύ. Επιτρέψατέ μου να εισέλθω σε κάποιες σκέψεις, στων οποίων το περιβάλλον ήλπιζα να μην με φέρει ποτέ η ζωή.

Εφ’ όσον είναι γνωστό πια, πως η χώρα βρίσκεται "στη μυλόπετρα", πόσο πιθανόν είναι να βρίσκονται από τούδε και στο εξής τα απαραίτητα κονδύλια από το οικονομικό επιτελείο, ώστε όντως να βιώνουμε αυτό το διάστημα το τελευταίο αιματοκύλισμα; Σε μια μακρά περίοδο ύφεσης που προκαλεί ανεργία και αυτή με τη σειρά της προκαλεί μεγαλύτερη ύφεση, πόσο πιθανόν είναι να αυξηθούν οι πόροι ενός ημιθανούς Κρατικού Μηχανισμού Εσόδων; Το θρυλούμενο "σπιράλ του θανάτου" που άλλοι ψιθύριζαν και άλλοι φοβόντουσαν έχει ρίξει για τα καλά τη βαριά σκιά του στην Ελλάδα, οπότε πώς μπορεί να χαρακτηρίζονται ως τελευταία αυτά τα μέτρα; Πού μπορεί να στηρίζεται αυτή η εκτίμηση;

Ελπίζω μόνο να μην είναι προαναγγελία αποτυχίας. Να υπόσχεται δηλαδή ότι θα είναι τα τελευταία μέτρα που θα λάβει αυτός ο Κυβερνητικός σχηματισμός. Αν συμβεί αυτό θα σημαίνει ότι όλες οι θυσίες του ελληνικού λαού πήγαν χαμένες και η χώρα αποχαιρετά το Eurogroup. Αλλά και αυτό το ενδεχόμενο το απέκλεισε με τον "οδικό χάρτη  ελπίδας" που σχημάτισε για το επόμενο διάστημα. Έδειξε μετά από μακρά περίοδο "εθνικής μελαγχολίας" ότι υπάρχει Φώς στην άκρη του Τούνελ.

Οψόμεθα εις  Φιλίππους...