Ήλιος, μπόρες, αέρηδες, αστάθειες... Πότε θα δούμε, άνοιξη, πότε θα δούμε Πάσχα; έτοιμες οι πασχαλιές μωβ και λευκές, η κουτσουπιά (το δέντρο το Ιούδα) τίναξε κιόλας τα ανθοπέταλλα για να φυλλοβολήσει, τα αρνάκια έτοιμα για την αθώα σφαγή, τα κοτοπουλάκια σε σκληρή διατεταγμένη ιεραποστολή, κούνελοι και λοιπά λατρευτικά ντεκόρ συμπληρώνουν το πάζλ ενός ακόμη προαναγγελθέντος χριστιανικού θανάτου που με το πέρας των 3 ημερών  θα συντριβεί, για να  λάβει χώρα το μεγάλο γεγονός της Ανάστασης του θεανθρώπου μας.

Μέχρι όμως να συμβεί αυτό, έχουμε το Βαραββά να σέρνεται αιμοχαρής κι αιμοσταγής σ' όλα τα ανθρώπινα παζάρια και λαϊκές για να πετύχει τρυγόνια πολλά, ξεγελασμένα, αποπλανημένα, άμυαλα και κατ' επανάληψη εξαπατημένα, μ' ένα σμπάρο και τι σμπάρο...

Βαυκαλίζεται ρεμβαστικά για την ευτυχή επικείμενη και γνωστή για ακόμη μία φορά κατάληξη, σύμφωνα με την οποία, παρά την καταδίκη του, ο άλλος συσταυρωμένος θα οδηγηθεί στο θάνατο, παρά τα μύρια όσα ανοσιουργήματα πρόλαβε αυτός να κάνει. Η παράδοση στο γένος των ανθρώπων να την πληρώνει πάντα ο αθώος, άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται, καθώς την τελευταία στιγμή, όλα στρέφονται εναντίον του και η κοινή γνώμη, διαρρηγνύει τα ιμάτια της μετατρέποντας το «ωσσανά» σε  «σταύρωσον».

Το πλήθος στην παραζάλη του να σηκώνει σκόνη, τρέχοντας μια στο ένα κέλευσμα και μια στο άλλο, οι σειρήνες του εκμαυλισμού εντελώς στο τυχαίο να ηχούν έναν υποσυνείδητα χειραγωγήσιμο εντεταλμένο σκοπό, ο καθένας να λαμβάνει το μήνυμα που θέλει κι όλοι να προσπαθούν να ευημερήσουν υπακούοντας τάχα σε μια κοινή των γεγονότων ερμηνεία.

Σάλος, απύθμενη νοσηρότητα, θριαμβευτική η εξουσία πάντα των λίγων κ δυνατών, που θέλει το πλήθος, όχλο. Χωρίς συνείδηση, ελέγξιμο κι εν πλήρη συγχύσει κι αποδιοργάνωση. Όπλα των δυνατών σαν κινδυνεύουν τα κέρδη τους η αποσταθεροποίηση, βοηθεία του φόβου. Ένα συνεχές Μεγαλοβδομαδιάτικο πένθος, μια διάχυτη θλίψη, μια ελπίδα, που πάει να γεννηθεί  απ' την ανθρώπινη φύση σαν εξισορρόπηση της λύπης, μπαρουτιάζεται όμως μέσα στις απρόσμενες εκρήξεις και τα θραύσματα, έτοιμη να διαλυθεί και να θαφτεί πάλι στα υπόγεια του φόβου.

Πλέον οι περισσότεροι, ζούμε τα δικά μας Πάθη, ανηφορίζουμε το δικό μας Γολγοθά, ματώνει το δικό μας κεφάλι με το ακάνθινο στεφάνι, κουβαλάει ο καθένας το δικό του μαρτυρικό Σταυρό. Όλοι αναπνέουμε περιμένοντας την Ανάσταση, που είναι η πολυπόθητη ανάπτυξη, η αποκατάσταση της αξιοπιστίας μας ως οικονομική δύναμη, η μείωση της ανεργίας, το λιγότερο κράξιμο από τα κοράκια που μας επιτηρούν, το χαλάρωμα της λαιμαριάς που έχει γίνει βρόγχος από την ασφυκτική κηδεμονία, λιγότερα σκαμπίλια -μνημόνια-μεσοπρόθεσμα-μεταρρυθμιστικά- ή  όποια άλλα σχέδια με ευάκουστες ονομασίες αρέσκονται να μας επιβάλλουν.

Επιδίωξη στοχευμένη, το ένα, μοναδικό κι απαράλλακτο αποτέλεσμα: Η αποθεωτική αποστράγγιση, ώστε να χωράμε στο νέο μας νευρικοανορεκτικτό κουστούμι, υιοθετώντας σύγχρονες συμπεριφορές επαιτείας κι αποκτώντας συνειδήσεις ελαστικές και υποτελείς, σφυρηλατημένες με φόβο και μιζέρια να οδεύσουμε  σε δεκαετιών οπισθοδρόμηση εξαναγκαστική υπακοή σε ξένα δίκαια. Στόχος υψηλός θεωρείται να αναπτύξουμε λοιπόν και να ολοκληρώνουμε ένα τέλειο πνευματικό σκοτάδι ως κορυφαία συνέπεια της σταδιακής μας υποδούλωσης  και παράδοσης σε ζηλωτές-σωτήρες, φίλα σε μας προσκείμενοι ή σε πολιτικούς αξιόμαχους, αξιόπιστους, οραματιστές..

Αγώνας και μέλημα να βάλουμε κάθε θλιβερό σε παρένθεση... Έτσι θα φτάσουμε στο κατώφλι της εθνικής μα κ ατομικής Ανάστασης που θα σημάνει νίκη της θλίψης απ' τη χαρά, της ανορεξίας απ' την όρεξη, του φόβου απ' τη γενναιότητα, του θανάτου απ' τη ζωή, του παλιού απ' το νέο, της υποτέλειας απ' την ελευθερία...

Πότε; όταν θα γίνει ένα πραγματικό τσούγκρισμα που θα παραπέμπει σε αναμέτρηση των αντικείμενων ιδεολογιών, με διέξοδο σε νέους δρόμους, νέα σκαριά ζωής, φρέσκες ανάσες κ καινούριους χτύπους.

Καλό Πάσχα, γρήγορη Ανάσταση