ΕΥΡΩ-πη (EURO-pe)

To 1957 υπεγράφη στη Ρώμη η συνθήκη ΕΟΚ. Η συνθήκη αυτή ήταν η συνέχεια της βάσης (Ε.Κ.Α.Χ.) για την εδραίωση μίας ευρώπης που είχε σαν στόχο την οικονομική ανάπτυξη μέσα από τις εμπορικές συναλλάγές. 35 χρὀνια μετἀ η συνθήκη του Μάαστριχτ έρχεται να συμπληρώσει και να ολοκληρώσει ουσιαστικά την συνθήκη της Ρώμης. Ιστορικά δεν υπήρξε ποτέ στην παγκόσμια ιστορία παρόμοια συνθήκη με τόσο πλούσιο οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό περιεχόμενο, που να διατηρούσε ταυτόχρονα και το "ισότιμον" των συμμετεχόντων κρατών. 

Στο προοίμιο της συνθήκης, οι υπογράφοντες δηλώνουν:

«- αποφασισμένοι να θέσουν τις βάσεις μια διαρκώς στενότερης ένωσης των ευρωπαϊκών λαών

- αποφασισμένοι να εξασφαλίσουν, με κοινή δράση, την οικονομική και κοινωνική πρόοδο των λαών τους καταργώντας τους φραγμούς που διαιρούν την Ευρώπη

- θέτοντας ως κύριο στόχο των προσπαθειών τους τη σταθερή βελτίωση των όρων διαβίωσης και απασχόλησης των λαών τους

- αναγνωρίζοντας ότι η εξάλειψη των υφισταμένων εμποδίων απαιτεί συντονισμένη δράση για να εξασφαλιστεί σταθερότητα στην επέκταση της οικονομίας, ισορροπία στις συναλλαγές, καθώς και συνθήκες θεμιτού ανταγωνισμού

- μεριμνώντας να ενισχύσουν την ενότητα των οικονομιών τους και να προωθήσουν την αρμονική τους ανάπτυξη, μειώνοντας τις υφιστάμενες ανισότητες μεταξύ των διαφόρων περιοχών και την καθυστέρηση των λιγότερο ευνοημένων

- επιθυμώντας να συμβάλουν, ασκώντας κοινή εμπορική πολιτική, στην προοδευτική κατάργηση των περιορισμών στις διεθνείς συναλλαγές

- προτιθέμενοι να εδραιώσουν την αλληλεγγύη που συνδέει την Ευρώπη με τις υπερπόντιες χώρες, και επιθυμώντας να εξασφαλίσουν την αύξηση της ευημερίας τους, σύμφωνα με τις αρχές του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών

- αποφασισμένοι να εδραιώσουν, με τη συνένωση των οικονομικών τους δυνάμεων, τη διαφύλαξη της ειρήνης και της ελευθερίας και καλώντας τους άλλους λαούς της Ευρώπης που συμμερίζονται τα ιδεώδη τους να συμμετάσχουν στην προσπάθειά τους».

Οι προθέσεις των κρατών μελών που υπέγραψαν τη συνθήκη μετουσιώθηκαν σε πράξη με τη δημιουργία της κοινής αγοράς και της τελωνειακής ένωσης, καθώς και με την ανάπτυξη κοινών πολιτικών.

Το όραμα των πατἐρων της ευρωπαίκής ενωποίησης ήταν να ενώσουν διαφορετικά ήθη, κουλτούρες, πολιτισμούς, λαούς, γλώσσες, θρησκείες, παραδόσεις και ιστορίες κάτω από το πέπλο των κοινών ευρωπαϊκών αξιών . Τελευταἰος ίσως εκφραστής αυτής της κίνησης ήταν ο Ζακ Ντελόρ. Όμως το τέλος της γενιάς εκείνης των ρομαντικών πολιτικών, με τα οράματα για ισοτιμία και αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών -μελών, διαδέχτηκαν πολιτικοί και οικονομολόγοι με ρηχό λόγο και επιφανεικές αξίες. Έκτοτε η ευρώπη άλλαξε χαρακτήρα, εκτροχιάστηκε, έγινε ρηχή σε αξίες και συνέδεσε το όνομά της και τους στόχους τις αποκλειστικά με την νομισματιτή ένωση. Η ευρωζώνη αντικατέστησε την γεωγραφική θέση των χωρών (μαζί και τις αξίες τους κυρίως για τις μικρές οικομομίες) και λειτούργησε και λειτουργεί ώς απειλή και τιμωρία για τους αδυνάτους, θέτοντάς τους αυτόματα σε παρίες καταδίκων, ένοχες και στιγματισμένες.

ΤΑΥΤΙΣΑΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΜΕ ΤΟ ΕΥΡΩ. 
ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΑΠΟΒΕΙ ΜΟΙΡΑΙΟ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.

Δεν είναι άραγε ευρώπη το Ηνωμένο Βασίλειο, η Δανία, η Σουηδία και οι άλλες χώρες που βρίσκονται εκτός ευρωζώνης ή είναι τάχα περισσότερο ευρωπαίοι οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Ολλανδοί; Καταφέραμε να διχάσουμε την ευρώπη μεταξύ των πλουσίων βορείων-κεντρώων κρατών και των αδυνάτων περιφερειακών. Οι μεν βρίζουν τους δε και το μίσος που αφήνει το χάσμα των πλουσίων με τους φτωχούς, όλο και μεγαλώνει. Το ερώτημα που μένει είναι: αν το ευρώ καταρρεύσει τότε για ποιά ευρώπη θα μιλάμε; Για μία ευρώ διαιρεμένη σε αντίπαλες παρατάξεις να αλληλοκατηγορούνται με τάσεις εμφύλιας αντιπαράταξης; Θα καταφέρουμε μόλις σε λίγα χρόνια, να γκρεμίσουμε αυτό που πήγε να χτιστεί το 1957;

Βασική αρχή της οικονομίας είναι να λειτουργεί για την ευημερία της κοινωνίας. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που η οικονομία με τον τρόπο που λειτουργεί, φέρνει κοινωνική ανισότητα με όλα τα επακόλουθά της, ούτε η ταξική πάλη πλουσίων και φτωχών είναι κάτι καινούργιο. Δίκαιο έχουν και οι μεν, δίκιαο έχουν και οι δε, όμως μία διαιρεμένη και οικονομικά κατεστραμένη ευρώπη δεν συμφέρει κανέναν. Μπορεί βραχυπρόθεσμα οι πλούσιοι και ισχυροί να επαναπαυθούν στις δάφνες της δόξας τους και να απολαύσουν τους καρπούς της νίκης τους, αλλά σε τί οφελεί να κυβερνήσεις μία καμμένη γη;

Ισχυρός δεν είναι αυτός που μπορεί να επιβάλεται στους αδυνάτους αλλά και αυτός που αντιλαμβάνεται την ευθύνη της θέσης ισχύος του. Το τελευταίο το ξέρανε καλά οι Αμερικανοί στο τέλος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, που μπορεί να τους προσάπτουμε πολλά όμως δίδαξαν πολιτική, όταν βοήθησαν και όχι δάνεισαν, την ευρώπη να ορθοποδήσει, ξέροντας ότι το τίμημα του ισχυρού είναι μεγάλο. Οπότε αν θέλουμε να συνεχίσουμε να μιλάμε για την ευρώπη στο μέλλον, φρόνιμο και επιτακτικό είναι οι ισχυροί να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

"Σε μια χώρα που κυβερνάται καλά, η φτώχεια είναι ντροπή. Σε μια χώρα που κυβερνάται άσχημα, ο πλούτος είναι ντροπή."
Κομφούκιος, 551-479 π.X., Κινέζος φιλόσοφος