Ποιες είναι οι ευχάριστες στιγμές τις οποίες θυμάσαι πιο έντονα; Ποιες σκηνές σου έρχονται στο μυαλό και σε κάνουν να χαμογελάς; Πότε ένιωσες ότι αυτό είναι που εννοούμε όταν μιλάμε για ευτυχία;
Είμαι πρόθυμος να στοιχηματίσω πως ό,τι και αν σου ήρθε στο μυαλό συμπεριλάμβανε και άλλους ανθρώπους. Δεν ήσουν μόνος σου στις στιγμές που ανακάλεσες. Ήταν κι άλλοι εκεί γύρω σου με τους οποίους μοιράστηκες τη χαρά σου. Άλλωστε χαρά μοιρασμένη δυο φορές χαρά…
Δε θα μιλήσω για τις έρευνες της ψυχολογίας και το πώς αποδεικνύουν πως η πιο ευτυχισμένη ζωή είναι η ζωή με τις καλύτερης ποιότητας ανθρώπινες σχέσεις. Ούτε θα αναφέρω τα εξελικτικά πλεονεκτήματα της σύνδεσης με τους άλλους και τη φύση του ανθρώπου ως κοινωνικού όντος.
Γιατί αυτό που έχει σημασία είναι η πράξη και όχι η θεωρία εδώ. Μπορούμε να επωφεληθούμε σημαντικά αυξάνοντας την πραγματική σύνδεση με τους άλλους ανθρώπους στη ζωή μας. Να αυξήσουμε την φυσική μας κοινωνικοποίηση πέρα από την διαδικτυακή.
Για κάποιους ανθρώπους, τους πιο εσωστρεφείς, η προοπτική της κοινωνικοποίησης πιθανώς να προκαλέσει δυσφορία και άγχος. Απολύτως κατανοητό και δε χρειάζεται να βιάζουμε τον ψυχισμό μας για να υπερβαίνουμε σε τέτοιο βαθμό τα όριά μας.
Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι όμως, οι οποίοι επιθυμούμε διακαώς την επαφή και απλά διστάζουμε. Διστάζουμε για το πώς θα το πάρει ο άλλος.
Μήπως υπερβαίνουμε τα όρια; Μήπως θα φανούμε περίεργοι αν ανοίξουμε μια κουβέντα με αγνώστους;
Δεν υπάρχει μια απλή απάντηση για τις ερωτήσεις αυτές, σαν γενικό σχόλιο όμως θα πω ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων απολαμβάνει την επαφή. Είναι πολύ πιο δεκτικοί από όσο φανταζόμαστε.
Εξ άλλου κι εμείς δε θα ήμασταν;
Ε, και οι άλλοι σαν κι εμάς σκέφτονται.
Μοναξιά και σύνδεση
Στο νέο μου βιβλίο αφιερώνω ένα κεφάλαιο στη Μοναξιά και το πώς είναι ένα από τα βασικότερα θέματα της εποχής μας. Σύμφωνα με τις έρευνες, ένας από τους βασικότερους τρόπους να την καταπολεμήσετε είναι να δημιουργήσετε ένα δίκτυο χαλαρών συνδέσεων όπως ονομάζονται.
Δηλαδή, να λέτε ένα γεια στον ταμία του Super Market και στη γειτόνισσα, να ρωτάτε τι κάνει το παιδί στο καφέ, να χαιρετάτε τον οδηγό του λεωφορείου, τον μανάβη και τον χασάπη ή τον υπάλληλο της κάβας κρασιού (αν είστε σαν κι εμένα…).
Αν και οι συνδέσεις αυτού του τύπου είναι πιο χαλαρές και επιφανειακές, δημιουργείται η αίσθηση ότι είσαι μέλος μιας κοινότητας. Ότι ανήκεις κάπου. Και που ξέρετε; Μπορεί να αποκτήσετε φίλους από εκεί που δεν το περιμένετε!
Γι αυτό σας προτείνω να τολμήστε. Βγείτε από τη ζώνη άνεσής σας, αν το αντέχετε, και θα δείτε τι μπορεί να συμβεί.
Τι είναι πιθανό να κερδίσετε;
Θα κερδίσετε στα χαρτιά και στην αγάπη!
Μπορεί να βρεθείτε να παίζετε μπιρίμπα με το παρεάκι του χωριού όπως η Σοφία στο Μόλυβο, στη Λέσβο. Πιάσαμε τη συζήτηση με τους ντόπιους στο ταβερνάκι και χρειαζόντουσαν ένα άτομο για να συμπληρώσουν το τραπέζι καθώς έφευγε νωρίς ο συνηθισμένος συμπαίκτης. Η Σοφία πήρε τη θέση του και πήρε και το παιχνίδι εντυπωσιάζοντας την ανδροκρατούμενη παρέα!
Θα συναναστραφείτε με ανθρώπους που δε θα το περιμένατε
Στην επίσκεψή μας στην Αγία Πετρούπολη πριν χρόνια, πήγαμε σε ένα καφέ στο οποίο κάθε Πέμπτη είχαν το English club για όσους Ρώσους ήθελαν να εξασκήσουν τα αγγλικά τους αλλά και για ξένους που έμεναν στην πόλη και ήθελαν να κάνουν φίλους. «Θέλετε να μείνετε για να συμμετέχετε;» μας ρώτησαν.
Ήθελε και ρώτημα; Μια ώρα μετά βρεθήκαμε σε ένα χώρο με 20 άλλα άτομα, κυρίως Ρώσους αλλά και από διάφορες άλλες εθνικότητες, να συζητάμε στα αγγλικά και να γελάμε.
Το bonus ήταν ότι σε δυο μέρες έκαναν ένα πικ νικ σε ένα πάρκο όπου μας κάλεσαν κι εμάς. Μοιραστήκαμε το κρασί και το φαγητό μας και επειδή με πήρανε χαμπάρι πως μου αρέσει να μιλάω, μου ζήτησαν να τους μιλήσω και δέκα λεπτά για την ευτυχία και τις σχέσεις.
Μάθαμε πολλά πράγματα για τους νέους της Ρωσίας και τους προβληματισμούς τους και ανταλλάξαμε συναισθήματα και απόψεις. Μοναδική εμπειρία πραγματικά και όταν μας ρωτάνε ποιο ήταν το πιο ωραίο πράγμα που κάνατε στην Αγία Πετρούπολη, χωρίς δισταγμό επιλέγουμε την εμπειρία αυτή.
Θα πραγματοποιήσετε νέα γευστικά ταξίδια με έμπειρους συνοδοιπόρους
Ένα προηγούμενο καλοκαίρι καθόμουν μόνος μου και έκανα δουλειά στον υπολογιστή, στο αγαπημένο Wine-Bar, Kiki de Grece (μιλάω για σύνδεση αλλά και το μόνος μου δεν το φοβάμαι!). Ήταν απόγευμα και έπινα καφέ και όταν πήγα να πληρώσω μέσα διαπίστωσα ότι γινόταν μια παρουσίαση κρασιών για το προσωπικό από έναν οινικό αντιπρόσωπο.
«Έπρεπε να είχα κάτσει μέσα» είπα για πλάκα στα παιδιά τα οποία δεν γνώριζα.
«Κάτσε» μου λένε.
Για την επόμενη μια ώρα δοκίμαζα κρασιά, μάθαινα για τα αμπέλια της Σαντορίνης, της Χιλής, της Αίτνας και της Κορσικής από έναν καταπληκτικό οινογνώστη και ανταλλάσσαμε απόψεις με τα παιδιά του μαγαζιού.
Μέχρι και στην ομάδα τους μου έκαναν την τιμή να με βάλουν!
Τα παραδείγματα όπου επιχείρησα τη σύνδεση είναι πολλά και όλα είχαν την ίδια κατάληξη. Μια μοναδική εμπειρία κάθε φορά.
Όπως τότε που βρέθηκα και πάλι μόνος μετά από μια συνάντηση, στο wine bar της Ακρόπολης, το Wine Point.
Είχε πάει οκτώ το βράδυ και είχα ήδη πιει δυο ποτήρια. Το μαγαζί ήταν άδειο. Ήμουν ο μόνος πελάτης, καθώς ήταν ακόμα νωρίς. Να φύγω σκέφτηκα ή να πω μια κουβέντα στο παιδί του μαγαζιού;
«Να έρθω να κάτσω μαζί σου εκεί μπροστά;» τον ρώτησα
«Έλα»
Από τα οικονομικά ξεκίνησε και μετά σπούδασε εκ νέου οινολόγος, μου διηγήθηκε. Σε λίγο ήρθαν και τα παιδιά που είχαν ένα μαγαζί με χυμούς απέναντι και κάθισαν στην παρέα. Το έκαναν κάθε μέρα εκείνοι.
Έφυγα πέντε ώρες μετά. Συζητούσαμε σε βάθος για σχέσεις και για τα βιώματά μας. Είχε έρθει και η κοπέλα του ενός, ενώ από ένα σημείο και μετά στην πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα μας μπήκε και ένας 65χρονος κύριος ο οποίος άκουγε τη συζήτηση και ήθελε πολύ να συμμετέχει.
Άνθρωποι καθημερινοί που ανοίγονται και μοιράζονται.
Άνθρωποι που συνδέονται.
Γιατί όλοι μας το έχουμε ανάγκη.
Ίσως σήμερα περισσότερο από ποτέ.
Τόλμησε να συνδεθείς κι εσύ. Είναι ευκολότερο από όσο νομίζεις.
Και κάθε φορά, μοναδικό!
