Η «ελιά» μπήκε στις ζωές μας ως η καινοτόμος ιδέα που ήρθε από τα δυτικά… η οποία θα οργανώσει, θα απελευθερώσει και θα αναγεννήσει το χώρο της κεντροαριστεράς. Θα αναλάβει την επανασυγκόλληση των κομματιών του μεγάλου κεντροαριστερού χώρου, ώστε αυτά ενωμένα να ανακτήσουν το εκλογικό κοινό που απώλεσαν λόγω της γνωστής οικονομικής και άλλης κρίσεως… Η ελιά ως δέντρο είναι απολύτως συνδεδεμένη με τον Έλληνα.

Από την αρχαιότητα ως σήμερα υπάρχει στη φύση μας αλλά και στον κόσμο των συμβολισμών μας, άλλοτε ταυτισμένη με το φως και τη γαλήνη, τη γονιμότητα και άλλοτε με την ειρήνη και το ολυμπιακό πνεύμα. Πάντοτε γύρω μας κι εντός μας, οπότε «ελληνικότατος» ο συμβολισμός, αν κι έχει ξαναχρησιμοποιηθεί στη γειτονική Ιταλία. Ως σύμβολο -και μάλιστα με κεντρική παρουσία- η ελιά χρησιμοποιήθηκε πολύ κατά την πενταετία 2004-2009 από την τότε αξιωματική αντιπολίτευση. Υποπτεύομαι ότι λίγοι τότε είχαν αντιληφθεί την εισαγωγή ως φόντου , ενός δέντρου που έμοιαζε με ελιά , σε όλες τις κεντρικές ομιλίες καθώς και στο χώρο των ενημερώσεων του Τύπου. Αυτός που την επέβαλλε, όμως , ήξερε πολύ καλά και τι σήμαινε αλλά και πόσο χρήσιμη θα είναι η οπτική εξοικείωση στο μέλλον, αν ενεργοποιηθεί τελικά η ιδέα της δημιουργίας της «ελληνικής ελιάς».

Η ενεργοποίηση της ιδέας χρειάστηκε αφού επιβλήθηκε από την ιδεολογική και δημοσκοπική ένδεια των δυο βασικών πόλων της Κεντροαριστεράς, οι οποίοι οδεύουν με μεγάλες δυσκολίες προς τις επόμενες κάλπες, αντιμετωπίζοντας βάσιμα τον κίνδυνο να υποστούν αφανιστικές ήττες. Οπότε αυτό που επιβάλλει το αίσθημα αυτοσυντήρησης είναι η άμεση ένωση των δυνάμεών τους, με περίβλημα νεωτερισμού και όρους πολιτικά ξεπερασμένους. Το θέμα που προκύπτει πλέον, ακόμα και για τον πλέον ανυποψίαστο, είναι το χρονικό σημείο που αναδύεται αυτή η πρωτοβουλία.

Το όραμα μερικών να έχουν την τύχη του Ρομάνο Πρόντι που στην ελληνική του εκδοχή μπορεί να σημάνει εκμετάλλευση της πρωτοβουλίας ώστε να παραμείνουν στην επιφάνεια της πολιτικής σκηνής (η οποία αργά αλλά σταθερά τους αποβάλλει) δεν μου φαίνεται αρκετά ελκυστικό για τον μέσο ψηφοφόρο. Ακόμα και οι δεσμεύσεις πως θα αποφευχθούν οι ηγεμονισμοί εντός της νέας προσπάθειας χρειάζεται κόπος για να γίνουν πιστευτές. Είναι ανθρώπινο και με πολιτικούς όρους αναμενόμενο ο καθένας στην πορεία να διεκδικήσει το μεγαλύτερο δυνατό κομμάτι από όποια πρόσκαιρα οφέλη προκύψουν, όσο η κεντρική ιδέα της «ελιάς» θα είναι η διατήρηση μηχανισμών και συμβόλων (αλλά ουσιαστικά μόνο των «σφραγίδων») των παλαιών «μαγαζιών».  Αυτό που έχει μεγάλο νόημα για τον πολίτη είναι η δημιουργία ενός εντελώς νέου οργανισμού, ο οποίος δεν θα στηρίζεται σε στοιχειωμένα φέουδα, δεν θα εξαρτάται από πρόσωπα, δεν θα κουβαλάει αμαρτίες και πρακτικές από τα παλιά.

Η δημιουργία, από όσους αισθάνονται κεντροαριστεροί, ενός αξιόπιστου και οριστικού πλαισίου ιδεών το οποίο θα κινείται στον ιδεολογικό χώρο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, χωρίς την «σώνει και καλά» ανάδειξη χαρισματικού ηγέτη, στα δικά μου μάτια φαντάζει να είναι το σενάριο που πλησιάζει το ιδανικό. Η αναζήτηση αυτής της φόρμας  θα πρέπει να αφορά και να πηγάζει από τον ίδιο τον πολίτη, όχι να παραχθεί με όρους μιας πολιτικής ελίτ η οποία ξαφνικά θα δημοσιεύσει ένα στεγνό κείμενο προς λαϊκή έγκριση. Χωρίς συμμετοχή, άμεση και ειλικρινή διαβούλευση, ζύμωση ιδεών και τάσεων, κάθε κίνηση κινδυνεύει να βρεθεί μετέωρη υποθηκεύοντας τυχόν μελλοντικές -ακόμα και πληρέστερες- πρωτοβουλίες. Είναι ορατό ότι ο λεγόμενος κεντρώος ιδεολογικός χώρος είναι αυτός που συμπλήρωσε τα ποσοστά των υπολοίπων στις τελευταίες εκλογές και συνεχίζει να τα συμπληρώνει δημοσκοπικά με τον τρόπο που κυβέρνησε ή συγκυβέρνησε ή συγκυβερνά … ενώ η «ελιά» φιλοδοξεί να είναι ως μελλοντικό άθροισμα μηδαμινών ποσοστών, προσκολλώμενη στο επόμενο πλειοψηφικό σχήμα.

Μόνο κάτι απολύτως καινούριο, στέρεο, φιλόδοξο στη στόχευση και ριζοσπαστικό θα μπορεί να έχει την ευκαιρία να σπάσει τα μονοπώλια του λαϊκισμού και του «μνημονιακού ρομαντισμού» που έχουν στηθεί εδώ κι εκεί… Σε αντίθετη περίπτωση να ξέρουμε πως κόλλα ελιάς δεν υπάρχει (ακόμα) …

Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Κοινωνικού Συνδέσμου.