«Χαράς ευαγγέλια! Ελευθερία και Ελευθέρια εορτάζομεν από της 4 μ.μ. έν τη Δράμα. Αναπνέομεν! Ζώμεν! Κινούμεθα! Ο ελληνικός μας στρατός νικητής και τροπαιούχος είσήλθεν είς την Δράμαν. Χαρά! Αγαλλίασις, άσματα! Ελευθερία!» Έτσι ακριβώς απαθανατίζει τον πανηγυρισμό για την απελευθέρωση της Δράμας από τον ελληνικό στρατό, την 1η Ιουλίου 1913, ο τότε Μητροπολίτης Αγαθάγγελος, εκ των πρωταγωνιστών των γεγονότων εκείνων των ημερών.

Ο ελληνικός στρατός εισήλθε απελευθερωτής στην πόλη, υπό την ηγεσία του Συνταγματάρχη Νικολάου Μιχαλόπουλου Αρκαδινού, έπειτα από 529 χρόνια δουλείας, με πολλά δεινά για τον ντόπιο πληθυσμό της περιοχής, που, παρά τα όσα υπέστη, ούτε μια στιγμή δεν ξέχασε τη μεγάλη ιστορία του ούτε και απεμπόλησε την ταυτότητά του.

Σε αυτό, τεράστια υπήρξε η συμβολή των ίδιων των Ελλήνων, αλλά εξίσου επίζηλη στη διατήρηση της ελληνικότητας της περιοχής υπήρξε η συμβολή των Εφοροδημογερόντων, αλλά και των ηρωικών ταγών της Εκκλησίας, οι οποίοι, ως καλοί ποιμένες, έθεσαν την ψυχή τους υπέρ του ευσεβούς ποιμνίου τους, θέτοντας κάτω από τη δαμόκλεια σπάθη των κατακτητών την κεφαλή τους, θεωρώντας ως πράξη θεάρεστη τον όλο αγώνα τους. Έναν αγώνα συναδελφωμένο με το θάνατο.

Στις 13 Μαρτίου 1910, δύο ημέρες μετά την απομάκρυνση του Χρυσόστομου Καλαφάτη από τη Μητρόπολη της Δράμας , φθάνει ο Αγαθάγγελος, η έλευση του οποίου υπήρξε για τον ίδιο νέα πυρακτωμένη κάμινος, αλλά ευεργετική για το ποίμνιο του, το οποίο δοκιμαζόμενο σκληρά ουδέποτε ξέχασε τη ιστορία του.

Αντιλαμβάνεται από την πρώτη στιγμή την κατάσταση που επικρατεί στο νομό και συναισθάνεται το βάρος της αποστολής του. Υπολογίζει με ακρίβεια το μέγεθος του αγώνα που θα κάνει. Μα δεν πτοείται. Η ψυχή του γίνεται γρανίτης πάνω στον οποίο θα συντρίβονται καθημερινώς τα μανιασμένα κύματα των κατακτητών».

Η απελευθέρωση της Δράμας ανήκει ιστορικά στο πλαίσιο των πολεμικών επιχειρήσεων, που έλαβαν χώρα στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων.

Η έναρξη του πρώτου Βαλκανικού Πολέμου, το Σεπτέμβριο του 1912, βρίσκει την Ελλάδα σύμμαχο της Σερβίας, της Βουλγαρίας και του Μαυροβουνίου, ενώ η Δράμα, όπως και όλη η Βόρεια Ελλάδα, βρίσκεται υπό την κατοχή της Τουρκίας. Η τελευταία, «σκιά» πια της άλλοτε κραταιής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κλονίζεται ήδη ισχυρά, υπό το βάρος της επικείμενης επίθεσης των συνασπισμένων λαών της Βαλκανικής, που αγωνίζονται να απελευθερώσουν τα εθνικά τους εδάφη.

Η πορεία των επιχειρήσεων φέρνει τελικά την Ελλάδα στη Θεσσαλονίκη, ενώ η Βουλγαρία καταλαμβάνει, το Νοέμβριο του 1912, την περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας και, φυσικά, τη Δράμα. Έκτοτε κι επί οχτώ μήνες, η Δράμα παραμένει στα χέρια των Βουλγάρων. Είναι η περίοδος της πρώτης βουλγαρικής κατοχής.